Psalm 106

1. Loof God! geef, geef, de Alwysheid eer!
Gezegend Volk! loof d’ Opperheer,
Wiens goedheid perken kent noch paalen!
Maar wie, hoe hoog verlicht hy zy,
Wie kan zyn wonderdaên verhaalen?
Zyn’ lof verbreiden naar waardy?

2. Welzalig elk, die ’t recht betracht!
Die ’t allen tyd’ zyn wetten acht!
ô God! laat my, naar ’t welbehagen
Dat ge in uw Volk steeds hebt getoond,
Ook roem op uw bescherming draagen,
En met uw’ zegen zyn bekroond!

3. Geef dat myn oog het goede aanschouw’,
’t Welk gy, uit onbezweken trouw,
Uwe uitverkoornen toe wilt voegen;
Opdat ik u myn’ rotssteen noem’,
En, deelende in uws Volks genoegen,
My, met uw erve, op u beroem’!

4. Wy hebben God op ’t hoogst’ misdaan:
Wy zyn van ’t heilspoor afgegaan:
Ja, wy, en onze vadren tevens,
Verzuimende alle trouw en pligt,
Vergramden God, den God des levens,
Die zo veel wondren heeft verricht.

5. Onze ouders, in Egypteland
Beveiligd door zyn sterke hand,
Vergaten all’ zyn gunstbewyzen:
Zy morden aan de roode zee,
In plaats van ’s Heeren gunst te pryzen;
En vreesden telkens zwaarder wee.

6. Doch om zyns naams wille, om zyn magt
Te toonen aan dat dwaas geslacht,
Schold hy de schelfzee, dat ze droogde;
Ja deed hen langs haar gronden gaan:
Terwyl hy ’s vyands heir betoogde
Dat de Almagt hen had bygestaan.

7. De watren keerden in hun kolk;
Daar paard en ruiter, Vorst en Volk,
Tot één toe, in den vloed versmoorden.
Toen had gantsch Isrel juichens stof:.
Toen, toen geloofden ze aan Gods woorden:
Toen zong al ’t Volk des Hoogsten lof.

8. Maar ach! die groote wonderdaên
Zyn hun geheugen ras ontgaan.
In plaats van God niets vreemds te vergen,
Bestonden ze, in de wildernis,
Zyn magt te toetsen en te tergen,
Door lusten naar Egyptes disch.

9. Toen heeft hy hen met vleesch gevoed;
Maar zond hen, by dien overvloed,
Een walging, die hen uit deed teeren.
Zy dorsten Mozes ’t hoog bewint,
En Aron ’t priesterämpt des Heeren
Benyden, door hunn’ trots verblind.

10. Maar de aard’ ontsloot haar’ vasten grond;
Verdelgde Dathans volk terstond;
Bedekte Abirams vloekverwanten.
Een vuurgloed, onverwacht ontstaan,
Brandde, onder hen, van alle kanten:
Een vlam stak hunne tenten aan.

11. Zy maakten zich, den Heer ten spot,
By Horebs kruin, een kalf ten God,
Waarvoor zy zich met eerbied boogen.
Een os, die gras eet op het veld,
Een beeld, ô gruwel in Gods oogen!
Wierd toen met hem gelyk gesteld.

12. Hun hart vergat hunn’ Opperheer,
Hunn’ dierbren Heiland, die welëer
Hen vóórstond by de Egyptenaaren;
Die wondren deed in ’t land van Cham;
Zich vreeslyk maakte in ’t ruim der baaren,
En Pharao het licht benam.

13. Toen dreigde God henmet den dood:
Ook zouden ze, in dien hoogen nood,
Zyn felle wraak njet zyn ontweken,
Zo Mozes, zyn verkoren Held,
Zich niet voor hen, met ernstig smeeken,
By God had in de bres gesteld.

14. Zy hebben ’t langgewenschte land
Verächt, versmaad, uit onverstand;
Geloofden niet aan ’s Heeren woorden;
Maar morden daaglyks in hun tent;
Dewyl ze naar zyn stem niet hoorden,
Die hen zo duidlyk was bekend.

15. Dies zwoer de Almagtige dat hy
Die snooden, in de woesteny,
Zou nedervellen en verderven;
Ja dat hy hen, met al hun zaad,
Zou by de Heidnen om doen zwerven,
Van elk gevloekt, van elk versmaad.

16. Vermengd met Moabs dochtrenschaar’,
Heeft Isrel zich, voor ’t vloekältaar,
Tot Baäl-peors dienst begeeven:
Zy aten ’s Afgods offerhand’:
Doch ’t kostte aan duizenden het leven,
Dewyl Gods toorn geraakte in brand.

17. Toen weerde Pinehas de straf,
Die, moedig, ’t recht voldoening gaf,
En ’t eerloos bloed langs de aard’ deed stroomen.
Die daad, ten zoen van ’t Volk volbragt,
Deed hem eene eeuwige eer bekomen,
Die stand hield by zyn nageslacht.

18. Zy tergden ook de gunst huns Gods,
By ’t twistnat uit de harde rots,
En deeden Mozes zich vergissen;
Die, om zyne onbedachtzaamheid,
Ten straf het vruchtbaar land moest missen,
Den gantschen Volke toegezeid.

19. Zy spaarden Volken, tot Gods hoon,
Die de Almagt hen beval te doôn;
En, aan der Heidnen stam verbonden,
Vervielen zy tot afgodsdienst,
En wrochten, door gelyke zonden,
Zich-zelv’ een’ strik, op ’t onvoorzienst’.

20. Zy gaven zelfs, door drift verblind,
Hun dierbaar kroost, hoe teêr bemind,
Ten offer aan der duivlen schaaren;
Beverwden, trouwloos en verwoed,
De Chanaänsche vloekältaaren
Met hunner telgen schuldloos bloed.

21. Die onnatuurlyke offerhand’,
Die bloedschuld bragt een vlek op ’t land:
Zy wierden onrein door hunn’ werken.
Hun daaden waren hoerery:
Een beeld ontfing hunn’ liefdemerken,
En de Almagt ging men stout voorby.

22. Dit alles spoorde God tot wraak:
Zyn Volk, zyn erf, zyn hoogst’ vermaak
Wierd nu een gruwel in zyne oogen:
Hy gaf hen in der Heidnen magt,
Waardoor zy, zonder mededogen,
In slaafsche keetnen zyn gebragt.

23. Hun vyand heeft hen wreed verdrukt:
Zy laagen pynlyk en gebukt:
En schoon de Algoedheid, op hun smeeken,
Hunn’ rampen dikwils heeft geweerd,
Zy zyn weêr telkens afgeweken,
En door hun zonden uitgeteerd.

24. Nochtans wierd God met hen begaan:
Hy zag hunn’ angst, hun traanen aan,
En hunner haateren verwoedheid:
Hy dacht aan zyn gestaafd verbond;
En had berouw, naar al zyn goedheid,
Meedogenheid met Isrels wond.

25. Dies hebt ge, ô God! hunn’ last verlicht,
Zelfs voor huns vyands aangezicht.
Verlos ons ook, als onze vadren!
Wil allen, die nog zyn verspreid,
Genadig weêr byéén vergadren!
Zo worde uw naam en roem verbreid!

26. Geloofd zy de Almagt, Isrels God!
Zyn gunst schenke ons dit heilgenot!
Zo zullen wy zyn goedheid danken.
Dat all’ wat leeft hem eeuwig eer’!
Al ’t Volk zegge Amen, op myn klanken!
Juich, Aarde! loof den Opperheer!