Psalm 109

1. ô Opperheer, wiens alvermogen,
Wiens lof ik eeuwig zal verhoogen!
Zult gy, stilzwygende, gedoogen
Dat ik door boosheid, haat en logen,
Te saam veréénigd tegen my,
Zo valsch belaagd, beschuldigd zy?

2. Myn haaters, vol arglistigheden,
Bespringen my met harde reden:
’k Word, onverdiend, van hen bestreden;
Myn liefde heeft hen niet verbeden.
Maar ik, hoe wreed van hen benard,
Heb altoos in ’t gebed volhard.

3. ’k Heb niets dan kwaad voor goed genoten.
Myn vyand heeft myn’ val besloten:
Myn liefde zelfs heeft hem verdroten,
En doet in hem den haat vergrooten.
Dat een godlooze hem regeer’,
De Satan hem verzelle, ô Heer!

4. Hy mooge schuldig zyn bevonden
Door ’t recht, welëer door hem geschonden!
Zyn beê vermeerdre zelfs zyn zonden!
Verkort, ô God! zyn levensstonden!
Zyn eerämpt zy verbeurd verklaard,
En door een’ ander straks aanvaard!

5. Men hoor zyn wyf als weduw klaagen!
Zyn kroost moog’ deelen in zyn plaagen;
Den rouw, als droeve weezen, draagen!
Het zwerve om, beedlend’, brood te vraagen,
En’ voere alöm de nooddruft mee
Uit hun verwoeste legersteê!

6. Zyn schuldheer vordere, onbewogen,
All’ wat hy had in zyn vermogen!
De vreemde, vreemd van mededogen,
Roov’ zynen arbeid voor elks oogen!
Dat niemand hem weldadig zy,
Zyn weezen van hun leed bevry’!

7. Men zie ’t geslacht, uit hem gesproten,
Nooit bloeijen in gewenschte looten
Maar all’ zyn naam- en vloekgenooten
Haast uitgeroeid, verdelgd, verstooten!
De Heer gedenke dag aan dag
Aan zyner vadren snood gedrag!

8. Zo zy het kwaad, welëer bedreven
Door zyne moeder, nooit vergeeven!
Zo moog’ de boosheid van hun leven
Geduurig voor Gods aanschyn zweeven!
Zo zy door God, die ’t kwaad verfoeit,
Hun nagedachtnis uitgeroeid!

9. Men zag hem in zyn levensdagen
De elendigen nooit onderschraagen,
Noch hen, die om hun nooddruft klaagen,
Weldaadig, redden van hun plaagen.
Die droeve schaar wierd in hunn’ nood
Van hem belaagd, vervolgd, gedood.

10. Wyl hy den vloek steeds was genegen,
Zo volg de vloek hem allerwegen!
Wyl hy geen’ lust had tot den zegen,
Zo zy die nooit door hem verkregen!
Hy zy met vloek en ramp en leed
Bedekt, omgord, als met een kleed!

11. De vloek mooge, in zyn heilloos leven,
Als water door zyn nieren streeven,
En, in zyn beendren voortgedreven
Als olie, nimmer hem begeeven!
Dat die hem tot een’ gordel strekk’;
Een kleed, waarmeê hy zich bedekk’!

12. Zo moog’ de Hoogste hen beloonen,
Die my hunn’ haat, hunn’ afkeer toonen;
Hen, die myn ziel door laster hoonen,
En nooit my in myn’ rouw verschoonen!
Maar gy ô Heer! ô Opperheer!
Toon me, om uw’ naam, uw’ bystand weêr!

13. Uw goedheid, menigmaal gebleken,
Laat my, ô Heer! geen hulp ontbreeken!
’k Ben arm, elendig, schier bezweken;
Ik ben doorwond: verhoor myn smeeken!
Ik ga, door klaagen en geween,
Gelyk een avondschaduw heen.

14. ’k Word als een sprinkhaan omgedreven.
Myn kniën wankelen en beeven.
Myn krachten hebben my begeeven:
Het vasten doet my grafwaarts streeven.
Door al het onheil dat my deert
Is al het vet myns vleeschs verteerd.

15. Nog moet ik smaad op smaad verdraagen
Van hen, die my zo wreed belaagen:
Het zien myns leeds kan hen behaagen:
Zy schudden ’t hoofd by all’ myn plaagen.
Verlos me, ô Oppermajesteit!
Door uwe goedertierenheid!

16. Dan zal uw hand, uw alvermogen
Zich klaar ontdekken voor hunn’ oogen:
Dan blyk’ hen dat gy uit den hoogen
My hulp zend, met myn’ ramp bewogen.
Laat hen vry vloeken: maar, ô Heer!
Zend gy uw’ dierbren zegen neêr!

17. De boosheid tracht’ my te overheeren:
Gy zult met schande haar doen keeren;
Uw’ knecht, verheugd, doen triomfeeren;
Zyn tegenstanders trots verneêren.
Zo strekken schande en hoon en smaad
Hen steeds tot deksel, tot gewaad!

18. Ik zal den Heer myn’ lofzang wyden;
Voor aller oog zyn’ naam belyden;
Hem pryzen, die in alle tyden,
Hen, die met schraale nooddruft stryden,
Voor hun vervolgers overmoed,
Die hen durft doemen, trouw behoed.