Psalm 111

1. Lof zy nu aller Heeren Heer!
Men geeve de Almagt eeuwige eer!
’k Zal, daar de Oprechten t’saam vergadren,
Den God der goedertierenheên,
Met mond en lippen niet alleen,
Maar met geheel myn harte nadren.

2. Gods werken zyn verbaazend groot
En dierbaar voor zyn’ gunstgenoot,
Dien zy tot lust en blydschap strekken:
Zyn daên zyn louter majesteit:
’t Behaagt hem zyn gerechtigheid
Tot in ’t onëindige uit te strekken.

3. Hy heeft zyn wondren, en zyn’ raad
Verëeuwigd onder Isrels zaad.
Hy, die ons steeds zyn gunst wil schenken,
Spyst ieder, die hem vreest en acht:
Hy zal, tot heil van ’t vroom geslacht,
Altoos aan zyn verbond gedenken.

4. God toont zyn Volk zyn sterkte en kracht:
Niets is ’er, ’t welk zyn wondermagt
Niet werken doet tot nut en voordeel.
Hy schonk aan ons der Heidnen land.
De groote werken van Gods hand
Zyn altoos waarheid, recht en oordeel.

5. Zyn wet staat op de waarheid pal;;
Verwrikt door tyd noch ongeval.
Hy red zyn Volk; houd zyn verbonden
Onkreukbaar tot in eeuwigheid:
Hoe vreeslyk is zyn majesteit!
Zyn heiligheid blyft ongeschonden.

6. De ziel, die waare wysheid eert,
Zal, door haar onderwys geleerd,
In ’s Heeren vrees haar’ grondslag vinden.
Wie zich naar haar bevelen richt,
Betoont zich in ’t verstand verlicht.
’t Moet all’ zich tot Gods lof verbinden.