Psalm 114

1. Toen Israël Egyptes slaafsch gebied,
En Jacobs huis het trotsche Volk verliet,
Daar ’t vreemde taal moest hooren,
Wierd Juda God’ ten heiligdom gewyd,
En Isrel, nu van harden dienst bevryd;
Door hem ten Volk verkoren.

2. Dit zag de zee: zy vlood op dat gezicht.
’s Jordaan strooms loop wierd naar zyn kil gericht:
Verbaazing trof zyn zoomen.
’t Gebergt sprong op, als rammen in het groen;
Der heuvlen rei als jonge lammren doen,
In ’t kruidryk veld gekomen.

3. Wat dreef, ô Zee! wat dreef u op de vlugt?
Wat, ô Jordaan! wat maakte u zo beducht,
Dat ge achterwaarts u keerde?
Wat was ’t, gebergte en heuvlen, ryk gekleed!
Dat u, verschrikt, als rammen hupplen deed?
Den sprong der lammren leerde?

4. Beef, Aarde! beef, voor ’t aanschyn van uw’ Heer;
Voor ’t aangezicht van Jacobs God! Verëer
Hem met geheiligd schroomen;
Hem, wiens bevel den rotssteen in een bron,
Den keisteen in een wel verändren kon
Van levendige stroomen.