Psalm 116

1. ’k Bemin myn’ God, die op myn smeeken let:
Hy hoort myn stem, en leent my gunstige ooren.
Ik zal altoos myn zuchten hem doen hooren,
Hem, die my heeft uit nood en dood gered.

2. De dood, het graf, hield angstig my bekneld:
’k Wierp, bang te moê, voor mynen God my neder:
Spaar, spaar me, ô Heer! dus smeekte ik: red my weder!
En zyn genaê heeft gunstig my hersteld.

3. Genadig is de Heer der heerlykheid.
Het vroom gemoed keurt hy zyn liefde waardig.
Hy, niet min goed dan heilig en rechtvaardig,
Ontfermt zich, daar de elende tot hem schreit.

4. ’t Eenvoudig hart zal nimmer hulp ontstaan.
Ik was verzwakt; hy hielp my op myn bede.
Keer weêr, myn ziel! keer weder! rust in vrede!
Vertrouw op God! hy heeft u welgedaan.

5. In ’s doods gevaar hebt gy my opgericht:
Gy droogde, ô God! myne oogen, nat van traanen:
’t Behaagde u my een’ effen weg te baanen.
Myn wandel, Heer! zy voor uw aangezicht!

6. ’k Geloofde in hem, die zyne trouw nooit schend:
Dies sprak ik vry. Ik was in druk gezeten;
’k Dorst elk in drift een leugenspreeker heeten;
Maar ’k steunde op God, zelfs in myn bangste elend’.

7. Op welk een wyz’ erkent myn dankbaarheid
Zyn goedheên best, die my in ’t leven spaarden?
Ik wil, verheugd, den offerkelk aanvaarden,
By ’t dankältaar tot ’s Hoogsten eer bereid.

8. Ik zal, omringd van Gods getrouw geslacht,
Thans myn gelofte aan d’Opperheer betaalen.
Hy laat het oog steeds op de zynen daalen;
Hy is het, die hunn’ dood zelfs kostlyk acht.

9. Ik ben uw knecht, uw dienstmaagds zoon, ô Heer!
Ja, ’k ben uw knecht; ’k wil my aan u verpanden:
Gy hebt myn ziel ontslagen van haar banden:
Zy roemt uw gunst: uw’ naam zy eeuwige eer!

10. Ik zal aan u myn dankbaare offers biên:
Ik zal aan elk uw dierbre gunst verhaalen.
’k Zal myn gelofte aan d’Opperheer betaalen,
Daar al zyn Volk het juichende aan zal zien.

11. ’k Zal, in Gods huis, zyne eer en heerlykheid
Van dag tot dag verheffen in myn psalmen:
Jerusalem zal van zyn’ lof weêrgalmen.
Uw’ naam zy eer, ô hoogste Majesteit!