Psalm 137

1. Toen wy, geboeid, aan Babels stroomen zuchtten,
Verteerd door rouw en drukkende ongenuchten,
Toen vloeide ons oog van traanen, dag en nacht,
Als onze ziel aan ’t heugchlyk Sion dacht.
Wy hadden, wars van blyde maatgezangen,
De harpen aan de wilgen opgehangen.

2. Zy, die ons in hun kerkers deeden smooren,
Verlangden toen van ons een lied te hooren;
En zy, wier magt zo wreed ons had bestreên,
Begeerden vreugd in die rampzaligheên.
Komt, riepen zy, laat u niet sterker dringen:
Komt, wilt ons één van Sions liedren zingen.

3. Ons antwoord was: Wie zou, op blyde wyzen,
In vreemden oord’ den naam des Heeren pryzen?
’k Vergeet u nooit, Jerusalem! veelëer
Gedenk ik aan myn rechtehand niet meer.
Eer blyv’ myn tong aan ’t droog gehemelt’ kleeven,
Eer ik verzuime aan Sion lof te geeven!

4. Jerusalem zal steeds van my geprezen,
En t’allen tyd’ myn hoogste blydschap weezen.
En gy, ô Heer! gedenk aan Edoms zaad!
Gedenk den dag van Salems jammerstaat,
En ’s vyands stem: laat ons al ’t Volk ontzielen!
Laat ons de stad ten grondvest toe vernielen!

5. Kon onze elende, ô Babel! u vermaaken,
’k Zie ook uw’ val en ons geluk genaaken.
ô Babel, dat u thans zo veilig acht!
Gy zult wel haast den nood van ons geslacht
Met woeker aan uw kroost betaald zien zetten:
Men zal ’t eerlang op rots en muur verpletten.