Psalm 142

1. Door ’s vyands magt omzet, ô Heer!
Knielde ik eerbiedig voor u neêr,
En borst, met smeekend rouwgeluid,
Voor uw geheiligd aanschyn uit.

2. ’k Heb alles wat my vrees verwekt,
Al myn benaauwdheid u ontdekt.
Toen ’k overstelpt was door elend’,
Hebt ge u, ô God! tot my gewend.

3. Men spreidde voor myn schreên een net:
’k Vond my belaagd, rondom bezet:
’k Zag uit aan myne rechtehand;
Maar niemand kende me in dien stand.

4. Elk week, die my de hand kon biên:
Ik zag geen middel om te ontvliên.
Ik was in ’t akligst’ lyfsgevaar,
En wierd van niemand hulp gewaar.

5. Ik riep, ô Heer! u needrig aan:
Zoud gy, myn Toevlugt! my versmaên?
Gy zyt myn deel zo lang ik leef.
Ach! dat uw gunst my nooit begeev’!

6. Zie op my neder, daar ik ween,
Verzwakt, verteerd door tegenheên;
Opdat de magt, die me overheert,
Door uwe magt zy afgeweerd!

7. Verlos me, opdat myn ziel u roem’,
En u haar’ God, haar’ Schutsheer noem’!
Opdat my ’t vroom geslachte omring’,
En tot uw’ lof myn redding zing’!