Psalm 144

1. De hoogste Heer, myn rotssteen, zy geprezen,
Die mynen arm ten stryd heeft onderwezen,
Myn hand ten kryg, naar zyn alwys beleid!
De groote God der goedertierenheid,
Myn hoog vertrek voor ’t woên van myn’ bestryder,
Myn burgt, myn schild, myn helper en bevryder,
Door wien myn Volk ’my onderworpen is,
Zy steeds geroemd, uit waare erkentenis!

2. Wat is de mensch, dat gy aan hem gedenken,
En hem, ô Heer! uw milde gunst wilt schenken?
Wat ’s menschen kind in zyn’ geringen staat
Dat uwe zorg alöm het gadeslaat?
Want, wien men ook met’ eere of glans zie pryken,
Men kan hem slechts by ydelheid gelyken;
Zyn dagen zyn zo vlug gelyk de wind,
Zo ydel als een schaduw, die verzwind.

3. Daal, Heer! en slaa de bergen, dat de rooken!
Uw blikfemvuur, ter wolken uitgebroken,
Verstrooij de magt myns vyands door zyn’ gloed!
Uw bliksemschicht verdelg’ zyn’ overmoed!
Reik uit uw’ troon, terwyl uw donders klaatren,
Uw hand my toe! Kuk me uit de diepe waatren
Des hoogen noods, door uw geduchte kracht!
Ontzet my, Heer! red me uit der vreemden magt!

4. Hun snoode mond doet niets dan logenspreeken:
Hun rechtehand is vol van valsche treken:
’k Zal op de luit, ’k zal met een’ nieuwen zang
En psalmmuzyk, ô God! myn leven lang,
U hulde biên op ’t speeltuig van tien snaaren;
U, die de zege in felle krygsgevaaren
Aan Vorsten schenkt, en David, in den stryd,
Van ’s vyands zwaard en woest geweld bevryd.

5. Ruk me uit de magt der vreemden, die steeds liegen,
Wier rechtehand steeds toelegt op bedriegen!
Ons mannlyk kroost groeije in zyn frissche jeugd
Als planten op, in sterkte en waare deugd!
De hoeksteen strekt, op ’t kunstigste uitgehouwen,
Tot luister, tot sieraad der praalgebouwen:
Zo strekke ons kroost van ’t vrouwelyk geslacht
Tot eer van ’t huis, waarin ’t is opgebragt!

6. Vul dag aan dag met veld- en akkervruchten
De schuuren op! zo doe geen duurte ons zuchten.
Gun, dat we, ô God! de schaapen overal
Tot duizend, ja tien duizend in getal,
Vermeerdren zien en op onze erven tieren!
Schenk koe en os gemeste en sterke spieren!
Stuit ’s vyands list! geen stad, geen veldgehucht
Weergalm van wee op ’s oorlogs naar gerucht!

7. Welzalig is het Volk, van God verkoren,
Aan ’t welk dat lot, die zegen is beschoren!
Welzalig ’t Volk, dat zich tot de Almagt wend;
En d’Opperheer als zynen God erkent!