Psalm 147

1. Looft, looft den Heer, verténde Schaaren!
’t Is goed, ’t is billyk zich te paaren
Om onzen God, met zang en snaaren,
Verschuldigde eer en lof te geeven:
Want hy is lieflyk in elks oogen;
Hy zal Jerusalem verhoogen,
Vergadrend’, door zyn alvermogen,
Het Volk, uit Isrels erf verdreven.

2. Hy, hy geneest der droeven wonden:
Zy worden door zyn hand verbonden:
Zyn gunst, zo dikwils ondervonden,
Verdryft hunn’ rouw en stilt hun pynen.
Wat kan Gods wysheid ooit beschaamen?
Hy voegt der starren tal te saamen;
Hy noemt die allen by haar naamen,
En doet ze, op zyn bevel, verschynen.

3. Groot is de Heer: hy zy geprezen!
Groot is het eeuwig Opperwezen:
’t Heeläl moet zyn vermogen vreezen.
Zyn wondre kennis heeft geen paalen.
Hy ondersteunt altoos de vroomen,
Die hun gebed tot hem doen komen;
Maar ’t rot der boozen, die niets schroomen,
Zal hy in ’t stof doen nederdaalen.

4. Zingt; dankt den Heer met lofgezangen,
Om ’t goed, dat hy u deed erlangen!
Wilt, beurt om beurt, elkaêr vervangen!
Zingt; paart uw stem met harp en fluiten;
Ter eer’ van hem, die, ons genegen,
De wolken zwanger maakt van regen;
Die, de aard’ beschenkende met zegen
’t Gras op de bergen uit doet spruiten.

5. God strekt aan all’ wat leeft een’ hoeder:
Hy schenkt aan ’t vee een weelig voeder:
De raaf, verlaaten van haar moeder,
Doet nooit vergeefs haar’ noodkreet hooren.
Geen ros, hoe moedig onder ’t ryden,
Kan iemand hoeden in het stryden:
Geen snelheid kan een’ mensch bevryden,
Die ’s Hoogsten bystand heeft verloren.

6. De alziende God, vol mededogen,
Ziet altoos neêr met gunstige oogen
Op zulken, die zyn’ naam verhoogen:
Hy heeft een’ lust, een welgevallen
In hen, die hem eerbiedig vreezen.
Jerusalem! roem ’t Opperwezen!
Uw God, ô Sion! zy geprezen!
Zyn lof ryze op uit uwe wallen!

7. Geen vyand durft uw’ muur genaaken:
God wil uw poorten zelf bewaaken;
Haar grendlen onverbreekbaar maaken.
Hy schenkt uw kindren milden zegen:
Hy vest de vrede in uwe paalen:
Hy doet, om u te voên, de dalen
Met vette tarwe op ’t fierlykst praalen.
Geen nooddruft maakt u ooit verlegen.

8. Hy, van al ’t schepsel aangebeden,
Zend zyn bevelen naar beneden:
Al de aarde luistert naar zyn reden.
Zyn woord vliegt snel: in ’t ruuwe weder
Doet hy den sneeuwvlok uit den hoogen
Als boomwol daalen voor onze oogen:
Hy strooit den rym uit ’s hemels boogen
Als stuivende assche op de aarde neder.

9. Hy werpt, in barre winterdagen,
Den hagel neêr, by dichte vlaagen.
Wie kan de felle kou verdraagen,
Daar ’t all’ is onder ’t ys bedolven!
Maar als de Hoogste één woord wil spreeken,
Versmelt het ys tot vloeibre beeken:
Hy zend zyn’ wind om ’t dóór te breeken:
Dan kabblen weêr de watergolven.

10. God wil zyn woord en zyn bevelen
Aan Jacob gunstig mededeelen:
Zyn rechten, dierbre heiljuweelen,
Heeft Israël van hem ontfangen.
All’ andre Volken, die dien zegen
Van zyne alwysheid nooit verkregen,
Verstaan zyn rechten noch zyn wegen.
Looft dan den Heer met dankbre zangen!