De tweede Psalm.

1. Hoe gaet dit toe, dat d’ Heydens soo te gaer
Met groot ghewoel haer rotten ende ringhen?
End’ over hoop de volcken met misbaer
Slaen yd’len raet die doch niet sal ghelinghen?
De Coningen op d’ aertrijck hier beneden
Maken sick op, met kommer end’ onvre’,
De Vorsten zijn met ancxt in raet getreden
Tegen den HEER end’ zijn’ ghesalfden me’.

2. Comt aen, laet ons te gader (segghen sy)
Verbreken t’ jock daer m’ons wilt mede dwingen
End’ maken ons van hare banden vry,
End’ vanden hals wech werpen hare stringhen:
Maer die daer woont om hoogh’ in s’ Hemels throonen
Sal onbeweecht belacchen haren raet,
De HEER sals’ all’ ontwijffelijck beloonen
Met schand’ end’ spott, met onneer ende smaet.

3. Als dan den tijdt begint recht aen te gaen
Hy salse voorts met grimmicheyt aenspreken
End’ jaghen hun een grouwsaem schricken aen
Door synen toorn’ als een vier heet ontsteken.
Wat gaet u aen ghy onbesinde dwasen?
Mijn Coninck weert heb ick gesalft, spreeckt hy,
Dies in Syon (spijt u onsinnich rasen)
Mijn heyl’ghen berch sal hy regeren vry.

4. Ick sal Godts will’, zijn vonnis ende recht
Vry segghen uyt: Dat hy my heeft verkoren,
End’ dus tot my wel duydelijck ghesegt:
Du bist mijn Soon’ huyden van my gheboren.
Eysch my maer vry, ick sal tot dyner erven
Dy schencken t’ lant met hoopen volcx seer swaer,
Du salt van my tot dijn besit verwerven
De palen breedt des aertrijckx gants end’ gaer.

5. Met dynen straf veel herder dan een stael
Salstu dit volck vernielen end’ verderven,
Ghelijckmen breeckt end’ vernielt t’ eenemael
Een aerden pot tot gruys end’ cleyne scherven.
Daerom siet toe ghy Coninghen vol weerden
Dat ghy wort wijs, end’ beter zijt bedacht,
Bevlyticht u ghy rechters op der eerden,
Dat ghy na deucht end’ goede leere tracht.

6. Dient God den Heer end’ zijt hem onderdaen
In rechter vrees’ end’ soeckt hem te behaghen,
U herte sy met vreugd’ in hem bevaen,
Doch in sick selfs verbroken end’ verslaghen.
Huldt vry den Soon’, kust end’ valt hem te voete
End’ neemt hem stracx tot uwen Coninck aen,
Op dat u niet zijn gramschap en ontmoete
Daer door ghy moecht in uwen wech vergaen.

7. Als hy maer slechts in synen toorne snel
Als een vlam’ vyers beginnen sal te branden,
Och t’ sal voorwaer den genen gaen seer wel
Die haer gheheel verlaten in zijn handen.