De xiiij. Psalm.

1. De dwase spreect in zijn god’loos gemoet:
Daer’n is geen God, Haer doen is t’ samen schendich
End’ grouwelijck, so buyten als inwendich:
Daer’n is niet een van al den hoop die doet
Het minste goet.

2. Godt heeft om leegh’ uyt s’ hemels hoog’ ghebouw,
Met vlijt ghemerckt der menschen kinders alle,
Off daer oock een van allen, by ghevalle,
Verstandich waer, die met een hert’ ghetrouw’
Godt soecken wou’.

3. Maer sy zijn all’ gheweken int ghemeen,
Elck van hun leydt een onnut, stinckend’ leven
Daer’n is niet een die soeckt hem te begheven
Tot eenich goet, beyd’ onder groot end’ cleen
Ja gantsch niet een.

4. Soud’ desen hoop geheelijck niet verstaen
Die haer aldus der boosheyt onderwinden:
End’ mijn arm volck gelijck als broot verslinden?
End’ willen Godt noch zijn woort niet ontfaen,
Noch roepen aen?

5. Maer eer seer lang’ men salse wel vertzaegt
Wt enckel vrees’ sien schudden ende beven:
Want Godt de Heer’ sal zijn ghenade gheven
End’ sal staen voor zijn volck dat sick wel draegt
End’ hem behaegt.

6. Al ist dat ghy nu schendich overgaet
t’ Arm volck, dat hier bekommert is van herten
End’ leeft in druck, in lyden ende smerten
Om dat haer hop’ op God, haer toeverlaet
Alleene staet:

7. Och dat daer mocht uyt Sion komen by
De troost end’ heyl Israels in zijn lyden,
Als God zijn volck ghevanghen sal bevryden:
Soo sal Jacob met Israel zijn vry
Van herten bly.