Den xviij. Psalm.

Ick heb dy lief o Heer uyt s’ herten gronde,
Die du mijn sterct’ end’ cracht bist t’ elcker stonde.
God is mijn borcht, mijn blochuys sterc end’ vast
Mijn crachtich God die my helpt uyt den last.

1. Op hem alleen staet alle mijn vertrouwen,
Mijn schilt, mijn heyl, op dien ick vry mach bouwen.
Als ick God lov’ end’ aenroep’ met aendacht,
Ick word’ terstont verlost uyt s’ vyants macht.
Ick was verstrickt in doodelijcke banden,
Doe t’ boos ghespuys sloegh over my sijn handen,
Ick was gelijck ghesloten onder t’ graf,
End’ lagh verstrickt met s’ doodes laghen straf.

2. Doe riepic aen, met ancxt den Heer almachtich,
Tot mynen God, rees op mijn schreyen clachtich:
Hy hoorde my uyt synen tempel hoog’
End’ liet hem gaen ter ooren mijn vertoog.
Van stonden aen begonde deerd’ te beven:
De diepste grondt der berghen hoog’ verheven
Craect’ ende beefd’ uyt ancxt met groot ghewelt,
Midts dat de Heer met gramschap was onstelt.

3. Een roock klomm’ op uyt sijn neusgaten gramme
Wt synen mondt vloog op vier ende vlamme,
Die’t al verslondt, wat haer quam int ghemoet,
De kolen viers doorbranden als een gloet.
Den hemel hoog’ boogh hy, end’ quam beneden
Op eener wolck’, met voeten afghetreden.
Al waer hy reet op Cherubins end’ tooch
Op wiecken snel des windts daer hy op vloog,

4. Hy hadd’ hem self met duysterniss’ omdecket
End’ tot sijn hutt’ een waterwolck’ verstrecket
Doncker end’ diep: Daer hy verholen bleef,
Doe sijn claer licht de wolcken van een dreef:
De kolen viers met haghel vielen neder.
Godt maeckt’ om hoogh, storm, donder, end’ onweder,
De hoochste Godt liet hooren syne stemm’
Hag’l ende vier end’ weerlicht ginck van hem.

5. De Heer schoot los: hy brachts’ al inde vluchte
Sijn blixem strael verdreefse met gheruchte.
Heer dijn getier seer schrick’lijck ende straf
End’ stercke windt die dynen gheest wtgaf
Kloof d’ eerdrijck op: dat diepten heel bloot stonden:
End’ datmen sach des wereldts leeghste gronden.
Hy schiet’ om leeg van boven, end’ greep my
End’ stelde straex van waterbaren vrij.

6. Hy bergde my van mynen vyant crachtich
End’ haters boos die my vielen te machtich.
In’t swaerste cruys sy vielen my hardt aen:
Maer God de heer quam my terstont bystaen.
Hy heeft m’opt ruym gebracht end’ vry ontslaghen,
Midts hy my draeg’t een gunstich welbehaghen:
Soo dat my God na mijn oprecht gemoet,
End’ na d’ onschult van mynen handen doet.

7. Want ick heb’ steed’s ghevolcht des heeren weghen,
End’ tegen God noyt boosheyt willen pleghen.
Maer sijn gericht end’ woort altoos betracht
End’ noyt sijn wet verstooten oft veracht
Ic heb altijt oprecht voor hem gewandelt
End’ t’ boos ghemijdt, noch schalckheydt oyt gehandelt.
Dus my de Heer nae mijn vroom herte richt’t,
Na dat mijn handt reyn is in zijn ghesicht.

8. Den vromen, Heer, bistu vroom end’ barmhertich
Du bist getrow’ den mensch die is trouwhertich:
Reyn ongheveynst, den reynen van ghemoet
Maer we’er verkeert den gen’ die archeyt doet.
Want t’ schamel volck bewaerst end’ bergstu goedich,
End’ stootst om verr’ den mensch’ die is hoomoedich
Du salt mijn licht ontsteken hell’ end’ claer
Mijn duyster nacht verlicht God teenegaer

00. Ick heb mits dy heyrscharen doorgedrongen
End’ in Gods cracht stadtmueren oversprongen.
God is oprecht in alles wat hy doet,
Gods woort is reyn, gheloutert in een gloet:
Hy is een schilt daerm’ op vry mach vertrouwen
Voor die, die vast op hem haer hope bouwen.
Want wie is God dan God van Israel
Oft wie is sterck dan hy end’ niemant el?

01. God heeft m’omgort met sterckt’ end’ cracht bestendich
Hy heeft gheslicht mijn paden seer behendich.
Hy maeckt my snel ghelijck een loopend’ hert
End’ helpt my stracx op bergen sonder smert.
Hy richt mijn hant tot rechtstrijdbare treken,
So dat mijn vuyst een stalen bog’ can breken.
Den schilt dijns heyls hebstu my voorgestelt,
End’ ondersteunt met dyner handt ghewelt.

02. De groote gunst, dynr’ heerlijcker weldaden
Verheft m’om hoog’ uyt sonderling’ genaden.
Du maeckst o Heer dat mijn stap ruymte heeft,
Soo dat mijn voet niet struyckelt noch en sneeft.
Dies kond’ ick vry mijn vyanden najaghen
End’ quam niet we’er, s’ en waren al verslaghen.
Ick smeets’ om verr’ dat sy noyt stonden op
End’ met den voet vertreedd’ ick hun den kop.

03. Du hebst my heer strijdbare cracht verleenet
End’ onder my mijn we’erparty vercleenet.
Des vyants neck hebstu my toegekeert,
Soo dat ick stracx mijn haters hebb’ verheert.
Sy schreydden wel: maer niemant quams’ ontsetten,
Ja totten Heer: hy wouder niet op letten.
Ick maecks’ als gruys end’ stof voor eenen wint
Oft als een slijck datm’ op de straten vindt.

04. Du hebst verlost van s’ volcx oproer mijn leven
End’ tot een hooft der heydens my verheven.
Tvolck dat ick noyt ghesien hadd’ noch ghekent,
Heeft onderdaen hem tot mijn dienst ghewent.
t’ Gerucht mijns naems heeft hun gehoor doen gheven,
End’ vreemden veel doen onder mijn jock beven:
Want t’ vremde volc was met een vrees’ bevaen,
End’ dorsten noynt in haere vesten staen.

05. De Heer Godt leeft, hy is mijn borcht ghepresen.
De God mijns heyls moet hoog verheven wesen.
God die my wraeck van mynen vyant schenct,
End’ volcken zwaer my onder voeten brengt.
Hy maect my vry van alle die my quellen:
Heft m’over die, die teghen my sick stellen.
Du hebst my Heer verlost van het ghewelt,
Des mans die slechts zijn hert’ op moetwil stelt.

06. Dies wil ic Heer dijn roem end’ lof verbreyden
Met prijs dijns naems by volcken ende heyden,
God die sijn heyl maeckt heerlijck ende groot
End’ helpt getrouw sijn Coninck inden noot,
Synen gesalfd’ eew’lijck doet hy ghenade:
David segg’ ick end’ alle synen sade.