De xxj. Psalm.

1. De Coninck sal, Heer, zijn vervreucht
Van herten end’ ghedachten
In dijn ghewelt end’ crachten,
Och hoe seer sal hy zijn verheucht
Van dijn verlossing’ groot
In synen hoochsten noot.

2. Sijns herten wensch lust ende grondt,
Ghelijck hy’t self begheret
Hebstu hem Heer bescheret.
Al wat zijn lippen ende mont
Heeft uytghesproken recht,
Hebst du hem niet ontsegt.

3. Ja self du voorcomst zijn ghebet
Met dijn weldaden goedich
End’ seghen overvloedich.
Du hebst hem op het hooft gheset
Een Conincklijcke kroon’
Van louter gout seer schoon.

4. Sijn wensch was slechts daer op ghemunt,
Dat du hem woudest gheven
Een tijt lanck hier te leven,
Maer du hebst hem veel meer ghegunt
Als dat zijn leven vry
Eew’lijck gheduerich sy.

5. Oock is seer groot zijn roem end’ eer,
Op dyne hulp’ ghenadich
Die hy gheniet’t ghestadich,
Want du hebst hem begavet Heer
Met roem end’ schoonen glantz,
Als met een rijcken krantz.

6. Du hebst hem als een spieghel klaer
Des heyls van dynen seghen
Den volcken voorghedreghen.
Du hebst met vreuchden t’ eenegaer
Sijn hert’ verblijt door t’ licht
Van dijn lief aenghesicht:

7. Want nademael de Coninck vroet
Op God hem heeft verlaten:
End’ acht voor alle baten
Des Allerhoogsten gunste goet:
Hy sal in alle last
Staen blyven altoos vast.

8. All’ dyne vyanden met macht
Sal dijn hant wel betrappen
In haere loose stappen.
Dijn rechte hant met grooter cracht
Sal dijn misgunners boos
Ne’ervellen machteloos.

9. Du saltse werpen in een gloet
Als dyne toorn’ ontsteken,
Bestaen sal uyt te breken.
De Heer sal all’ dit boos ghebroet
In synen toorne gram,
Vertieren als een vlam’.

10. Du saltse brenghen heel te niet
End’ haer vrucht met der erven
Tot inden grondt verderven.
Haer kinders saltu met verdriet
Verdelghen uyt den grondt,
Vanden aertbodem rondt.

11. Om dat sy hebben raet gheslaghen
Om dy met grooter schaden
Veel ongh’lucks te beraden:
Een aenslach hebben sy bestaen
Die sy niet sullen Heer,
Volvueren ymmermeer.

12. Du saltse stellen voren aen,
End’ als een doel ophooghen
Om teghen hun te ooghen:
Dijns boghes pesen sullen staen
Ghespannen end’ ghericht
Recht op hun aenghesicht.

13. Maeck dy dan op, Heer’, ’t is nu tijt
Dat dyne cracht seer hooghe
Doch eenmael haer vertooghe.
Wy sullen sijnde seer verblijt
Dijn wonderbare macht
Lofsinghen dach end’ nacht.