De xxij. Psalm.

1. Mijn Godt mijn Godt waerom verlaetstu my,
End’ van mijn hulp soo verr’ versteeckstu dy,
End’ mijn gehuyl, laetst troosteloos voorby
Gaen sonder achten?
Den gantschen dach roep ic met aller machten:
Maer du mijn God en hoorst niet myne clachten.
Ic houd’ niet af van schreyen alle nachten
End’ swyg’ doch niet.

2. Du bist nochtans door s’ werelts gants gebiet
De heyl’ge Godt: Du bist het lof end’ liedt
Van Israel, in alle sijn verdriet:
Sijn roem end’ eere.
Oock hebben wel ons’ ouders voortijts meere
Op dy vertrouwt in haere smert’ end’ seere,
Du hebts’ altoos ontsett end’ bevrijt Heere
Wt allen noot.

3. All’ haer gheschrey rees op in dynen schoot
Du stondts’ oock by, in alle wederstoot:
Sy hoopten vry, end’ werden noyt schaemroot
In haer ghebeden.
Maer ic ben slechts een eerdtworm hier beneden,
End’ gheene man, van allen mensch’ vertreden:
Soo dat het volck sijn spot end’ tafelreden
Met my vast houdt.

4. Elck een die my in desen staet aenschout,
Spott ende schimpt: ick word’ van elck besnowt
Elc maeckt m’een lipp’, end’ schudt den kop, wel stout,
Om my te plaghen.
Daer is de man die nachten ende daghen
Hem tot God keerdd’: Dat God nu hoor’ sijn clagen
End’ maeck’ hem loss, heeft hy aen hem behagen,
Dus spreken sy.

5. Doch niettemin o Heer du trockest, my
Wt s’ moeders buyck: die werd’ een moeder bly
Van aen de borst hebstu my altoos vry
Goey hop’ ghegheven.
Doe ick eerst quam in dit ellendich leven,
Heeft my dijn handt uyt der baermoey’r geheven
Van s’ moeders buyck bistu mijn Godt gebleven
Tot noch ter tijdt.

6. Vervremd dy Heer van my dan niet so wijt
Want ancxt end’ druck biedt my seer herden strijt,
End’ ick weet gheen die my helpt oft bevrijt:
Oft troost kan bringhen.
Want stieren fel my rontom hart bespringhen,
Stieren ghemest van Basan niet om dwinghen:
Vallen my toe end’ sijn om my t’ omringhen
By een vergeirt.

7. s’ Hebben haer keel op my wijt uytgespeirt
Ghelijc een leew die grimmich brult end’ beirt,
End’ synen roof daer hy hem met gheneirt
Verscheurt om t’ eten.
Ick dryve wech als t’ water wech ghesmeten,
Tghebeent’ is my gheheel van een ghereten,
Ghelijck een was ghesmolten end’ ghesleten
Is mijn hert’ kleen.

8. Mijn sap verdort als een ghebacken steen
Keel, raeck end’ tong’ het klijft schier al aen een,
Dijn torn’ heeft my tot stof als een dootsbeen
By nae verslonden.
Ick ben omringt van quade dulle honden:
Der boosen schaer die om my rontom stonden,
Hebben my wreedt hant ende voet met wonden
Deerlijck doorboort.

9. All’ mijn gebeent’ is jammerlijck ghemoort
So datmens’ al kan tellen aen haer oort,
Sy sien my aen end’ spreken menich woort,
My ter oneeren.
Noch deylen sy vast onder hun mijn cleeren
Sy werpen t’ lot om mijn leedt te vermeeren,
Op mynen rock, end’ draghen haer als heeren
Van al het myn.

10. Maer du o Heer wil niet verr’ van my sijn
Du bist mijn cracht: in deser smert’ end’ pijn
Tot myner hulp’ wil comen ten voorschijn
In aller haesten.
Wil myne siel van s’ weerts ghevaer ontlasten,
End’ myn’ eensaem’ uyt handen van des’ gasten
Die met ghewelt als honden my aentasten
End’ doen groodt leedt.

11. Van s’ leeuwen muyl tot mijn verderf gereet
Verloss’ my doch end’ vanden hoornen wreet,
Des eenhorns fel gheef my heer goet bescheedt
Om my te vryen.
Soo salick Heer vrymoedich t’ allen tyen
Dijn heyl’gen naem voor myne broeders lyen
End’ onder t’ volck dijn lof ghebenedyen
Int openbaer.

12. Ghy die God vreest, seght hem lof al te gaer
Roemt end’ eert God ghy Jacobs heyl’ge schaer
Israels stamm’ vreest hem, want hy voorwaer
U sal beschermen:
Want hy noyt heeft veracht den noot der ermen
Noch sick verbergt om haerder niet t’ ontfermen:
Maer hy aenhoort haer suchten ende kermen
End’ neemt het aen.

13. Van dy o Heer sal myne roem ontstaen,
Voor scharen volcks sal ic dijns doen vermaen,
Voor t’ heylich volck mijn g’loften nu voortaen
Wil ick volstaden.
Het schamel volc sal sick met spys’ versaden,
End’ wie God soeckt sal loven sijn weldaden
U hert’ verblijdt sal leven sonder schaden
In eeuw’ghe jeught.

14. Des aertrijcx eynd’ sal mercken sulcke deucht
End’ keeren sick tot God met geest verheugt
End’ all’ het volck ter werelt sal met vreugt
Ten voetval comen.
Dan sullen sy doch hebben recht vernomen
Dat God alleen het rijck hoort toe te comen,
Op dat hy heersch’ op boosen ende vromen
In s’ weerelts dal.

15. De vette mensch’, sal sijn in dit ghetal,
De mag’ren med’ end’ sullen t’ samen al
Haer eten satt, end’ doen Godt den voetval,
Ja die schier sterven.
Haer saet naer hun sal die ghenaed’ verwerven
Dat sy den Heer recht dienen: end’ beerven
Den naem sijns volcks: haer stam’ sal niet verderven
In eewicheydt.

16. Maer sullen steed’s sijn’ trouw’ oprechticheyt,
Haeren gheslacht verconden met bescheyt:
Want hy de selfv’ int werck aen my gheleyt,
Heeft menig werven.