De xxxiij. Psalm.

1. Verheugt u inden Heer ghy vromen,
Verheugt u uyt uw’s herten grondt,
De lofsang is schoon end’ volcomen
Inder gerechten menschen mont.
Op harp’ ende fluyten
End’ accoort van luyten
Lofsingt God den Heer,
Komt aen op u’ velen
Soete lie’kens spelen
Tot zijn loff end’ eer.

2. Laet synen naem zijn hoogh’ ghepresen
Met nieuw’ ghedicht van lied’kens goet:
Die sullen fraey ghesonghen wesen
Met stemmen hel, claer ende soet:
Want des Heeren spreken
Is sonder ghebreken,
Suyver end’ oprecht.
Alle syne daden
Gaen toe, met ghenaden
Ende waerheyt slecht.

3. Hy heeft een sonderling’ behaghen
Aen die gherecht’heyt end’ onschult.
All’ d’ eerd’ (end’ wat sy kan voortdraghen)
Is met zijn goedicheyt vervult
Door Gods woort seer crachtich
Sijn d’ Hemels eendrachtich
Ghemaeckt uyt den grondt:
End’ all’ haer heyrscharen
Door den gheest ghevaren
Wt des Heeren mont.

4. Hy heeft de stroomen end’ zeebaren
Als op een hoop te saem ghevatt:
End’ inden afgrondt doen vergaren
Haer golven als in eenen schatt.
Laet dan op der eerden
Den Heer zijn met weerden
Ontsien end’ gheacht.
Dat alle persoonen
Die op d’ aerdrijck woonen
Vreesen syne macht.

5. Want als hy t’ woort heeft uytghesproken
Terstondt is syne will’ gheschiet,
End’ daer en is gantz niet ontbroken
Van all’ het ghen’ dat hy ghebied’t.
Volckeren raetslaghen
Listen ende laghen
Maeckt hy cranck end’ broos:
Der heydens ghedancken
Ende schalcke rancken
Maeckt hy crachteloos.

6. Maer Gods raet heylich end’ volcomen
Blijft eewich in zijn volle cracht
t’ Gen’ dat zijn hert’ heeft voorghenomen
Gheduert van gheslacht tot gheslacht.
Salich is warachtich
t’ Volck dat Godt almachtich
Tot zijn God bevindt.
Gh’luckich zijn gheboren
Die God heeft verkoren
Tot zijn erf’ bemindt.

7. De Heer schouwt uyt den hemel hooghe
Alhier om leeg’ op d’ aertrijcks dal:
Daer hy bemerckt met een scherp’ ooghe
Der menschen kind’ren t’ samen al.
Vanden hooghen throone
Syner heyl’gher woone
Kan hy gade slaen,
Ende seer scherp wercken
Aller menschen wercken
Die op d’ aertrijck gaen.

8. Want hy heeft self door zijn vermoghen
Gheschapen haer hert’ end’ ghemoet:
Dies wort hy nemmermeer bedroghen
Int weten wat een yegh’lijck doet.
Ten zijn gheen heyrscharen
Noch volck die bewaren
Den vorst inden noot.
Gheen ghewelt van ermen.
Kan een reus’ beschermen
Van een snelle doot.

9. Het is een valsch end’ dwaes vertrouwen
Datm’ hulpe van een hencxt verwacht:
Gheen peert en kan den mensch’ behouwen
Noch helpen door zijn sterckt’ end’ cracht:
Maer Gods oogh’ ghenadich
Waeckt op die ghestadich
Die godsvruchtich zijn.
Ende met aendachten
Op zijn goetheyt wachten
Sijnd’ in smert’ oft pijn.

10. Op dat hy vanden doot haer leven
Verloss’ als sy zijn in ghevaer:
Hy sal hun haren nootdruft gheven
In tijdt van diert’ end’ hongher swaer.
Dat dan tot den Heere
Onse siel’ haer keere,
End’ wacht’ op hem vast.
Hy end’ anders gheene
Is ons’ schilt alleene,
End’ hulp’ inden last.

11. Dies sal ons’ hert’ sick seer verblyden
In Godt den Heer met vreugd’ heylsaem:
So verr’ als wy tot allen tyden
Vertrouwen op zijn heyl’ghen naem.
Dat dan dijn ghenade
Op ons vroech end’ spade
Heer ghestrecket sy:
Gh’lijck als wy van herten
In all’ onse smerten
Wachten vast op dy.