De xxxv. Psalm.

1. Twist Heer met myne twisters loos:
Bestrijd’ mijn wederstryders boos:
Grijp nae den schilt, wil dijn sweert wetten,
End’ stae stracx op, om my t’ onsetten,
Ruck uyt van leir end’ treed vry aen,
Sluyt mijn vervolg’ren straet end’ baen:
Spreeck tot mijn siel: Siel, vreese niet,
Ick wil dy helpen uyt verdriet.

2. Laets’ al die my na t’ leven staen,
Met oneer ende schand’ vergaen:
Laet spottelijck te rugghe treden
Die teghen my haer rancken smeden.
End’ dryven inde locht gheswindt
Ghelijck een stof voor storm end’ windt,
Des Heeren enghel hooch gheducht
Veriaegse t’ samen inde vlucht.

3. Stockdoncker sy haer baen end’ padt,
Haer weghen slibb’rich end’ ghelatt,
Des Heeren enghel moetse plaghen
End’ van d’ een plaets in d’ ander jaghen:
Want sy my hebben met onrecht
Haer laghen in een cuyl ghelegt.
End’ sonder oorsaeck haere gracht
Bereyt, end’ schier om t’ leven bracht.

4. t’ Ghedruys vall’ hem snell’ over t’ hooft
Eer hy’t bedenckt oft self ghelooft.
t’ Net dat hy my heeft voorghehanghen:
Moet hem verstricken ende vanghen,
Hy valle selfs, end’ onbedacht
Blyv’ in zijn eyghen kuyl versmacht.
Doch sal mijn siel’ in God verheugt
Sijn hulpe nemen tot haer vreught.

5. Al mijn ghebeent’ end’ gantsche cracht
Spreeckt, Heer wie isser die dy slacht?
Die du den scham’len mensch kanst rucken
Wt ghener handt die hem verdrucken,
End’ hebst den armen vry ghestelt
Wt syner roovers sterck ghewelt.
Ghetuyghen valsch uyt arghelist
Aentygden my t’ ghen’ ick niet wist.

6. Voor goet vergolden sy my t’ boos’
Om my te maken levenloos:
Daer ick doch hebb’ in hare lasten
Ghetreurt met t’ hayren cleedt end’ vasten,
End’ hebb’ voor haer met menich traen
Seer innich mijn ghebet ghedaen.
Ja hebb’ hem anders noyt ghedient,
Dan als een broeder ofte vrient.

7. Ick treurd’ end’ hiel my so verkleendt
Als t’ kindt dat om zijn moeder weent:
Maer sy daer teghen in mijn lyden
Te samen ginghen haer verblyden,
Het snood’ gheboeft’ my onbekent
Heeft my seer hatelijck omrent,
Haer keel ghespalckt, end’ sonder endt
Met leughens mynen naem gheschendt.

8. Met tanden hebben sy gheknerst
Van spijt, daer hun het hert’ van berst:
Verraders hebben m’overvallen
Die schamp’rich na den broode kallen.
Siestu noch toe met sinnen koel?
Heer loss’ mijn siel van haer ghewoel,
End’ mijn eensam’ van leeuwen wreedt:
Dat sy my niet doen meerder leedt.

9. So sal ick in een groote schaer
Heer maken dijn lof openbaer:
End’ onder t’ volck groot ende crachtich
Dijn roem ghewaghen Heer almachtich.
Laet slechts niet aen my zijn verblijt,
Die m’over gaen met valschen nijt.
Noch die my t’ onrecht draghen haet
Winckooghen over my met smaet.

10. s’ En hebben gheen vred’ inden sin
End’ inden mont noch vele min:
Maer rechten daer op haer aenslaghen
Om den vreed’sam’ int net te iaghen.
Sy hebben haer te saem vergert,
End’ met den mont wijt opghespert,
Op my gheschreewt: Ha ha tis goet,
Wy sien nu onsen lust gheboet.

11. Maer Heer dijn oogh’ haer doen oock siet,
Dies wil doch langher swyghen niet:
Noch dy voortaen verr’ van my maken.
Stae op, ontwaeck tot myner saken.
Mijn Heer mijn God merck op mijn recht.
Richt my nae dyne waerheyt slecht.
O Heer o God laet doch des’ lie’n
Haer lust met vreught aen my niet sien.

12. Noch segghen in haer hert’ verheught
Och dat gaet wel, het doet ons deught.
Wy hebben hem gheheel verslonden:
Maer maeck doch dat ter selver stonden,
Heer, schaemroot worden t’ samen al
Die bly zijn over mijn misval:
Oneer end’ smaet moet zijn haer kleedt
Die trotzich my doen spyt end’ leedt.

13. Maer vrolijck sy end’ dryve vreugt.
Die my gunt recht end’ doet my deught.
Hy spreke steed’s: de naem des Heeren
Sy groot ghemaeckt, met prijs end’ eeren:
Die synen knecht in sted’ van druck
Ghegunt heeft vred’ end’ goet gheluck.
Dies mijn tongh’ altijdts over al,
Dijn rechte trouwe roemen sal.