De xxxvj. Psalm.

1. d’ Ontrouwe die de god’loos’ doet,
Spreeckt duydelijck in mijn ghemoet:
Godts vrees’ moet hem ontbreken.
Want hy hem in het boos’ behaegt
End’ also vyerich daer na jaegt,
Dat een’ de walg’ moet steken.
Sijn woorden zijn list end’ bedroch:
Hy wilt gantz niet verstaen, om doch
Gheen goet noch deugt te plegen.
Op’t bedd’ zijn schalckheyt overlegt
End’ blijft steed’s op den wech onrecht,
Gheen boosheyt is hem teghen.

2. Dijn goetheyt Heer, den hemel naeckt,
Dijn waerheyt aenden wolcken raeckt:
Dijn trouwe goedertieren,
Is als een hooghe bergh gheacht:
Dijn oordeel diep’ afgronden slacht.
Du helpst mensch’ ende dieren.
Hoe kost’lijck is dijn miltheyt goet?
Dies sullen haer de menschen vroet
Onder dijn vleughels rusten.
End’ zijn versaedt met dijns huys goet
Du saltse laven uyt den vloet
Dijnr’ hemelscher wellusten.

3. Want s’ levens oorspronck is by dy:
In dyne claerheyt sullen wy
Ons’ clare licht bekomen.
Verstreck dijn goetheyt lancx so meer:
Den ghenen die dy kennen Heer
End’ dyne trouw’ den vromen.
Der snorkers voet verrasch’ my niet:
Laet m’oock niet struyck’len met verdriet
Inder god’loosen handen.
Sie daer: de ghen’ die t’ boos’ begaen
Sijn (sonder voorts meer op te staen)
Ter ne’er ghevelt met schanden.