De xxxvij. Psalm.

1. En stoor dy doch om geen god’loose menschen,
Noch aen’t gheluck der boosen keer’ dy niet:
Al gaet het hun een tijt lanck nae haer wenschen
Noch sullen sy als hoy oft dorre riet,
Werden seer stracx ghemaeyt end’ afgesneden,
End’ als jonck kruyt verwelckt end’ uytghewiedt.

2. Betrouw’ op Godt: doe wel, volg’ goede seden
Dies woon’ op’t landt wel seker ende vry.
End’ werdd’ ghevoet in goede rust met vreden.
Stell’ dynen lust op Godt met herten bly’,
So sal hy self volbrenghen dijn begheiren,
Op dat dijn wensch’ end’ lust ghelinghe dy.

3. Richt dynen wech op Godt: laet hem gebeiren.
Betrouw’ hem slechts: so sal hy dy wel fijn
End’ soo’t behoort dijn nootdruft al bescheiren.
Hy sal dijn recht voortbringhen ten voorschijn
Als eenen glantz: end’ doen dijn onschult blijcken,
Als t’ middaegs’ licht, wanneer het tijt sal zijn.

4. Houd dy maer stil: vertoef Godt sonder swijcken
Benijd dien niet, dien’t hier gheluck’lijck gaet,
End’ die volvoert all’ syne quaey practijcken.
Bistu ghestoort, dijn gramschap vallen laet
End’ wil dy niet van herten so bemoeyen,
Dat du dy soud’st begheven tot het quaet.

5. Men sal doch haest sien t’ god’loos’ volck uytroeyen:
Maer wie op God met vast verhopen wacht,
Die sal tot erff’ besitten d’ aertrijcks goeyen.
Noch weynich tijts: so wordt de boos’ gebracht
Gheheel te niet: dat du oock niet salt vinden,
Sijn spoor noch stap: so du neemst daer op acht.

6. Maer t’ vrome volck end’ alle sachtghesinden
Die sullen vry ten erfdeel heben t’ landt,
Met lust end’ vred’ int midden van haer vri’nden.
Het is wel waer datt t’ god’loos volck hem spant
Teghen den vroom’ end’ legt hem boose laghen:
Ja knerst van spijt end’ bijt op synen tant.

7. Maer God de Heer bespot slechts haer aenslaghen,
End’ siet van vers den dach aencomen ree,
Van haer verderf end’ doodelijcke plaghen.
De god’loos’ heeft het sweert al uyt de schee,
End’ spant den bog’ om vromen t’ onderbringen,
End’ steken doot d’ oprechten als een vee.

8. Maer zijn gewelt sal hem t’ hert’ self afdringen,
Sijn stalen bogh’, al waer hy noch so swaer,
Sal bersten strackx end’ in veel’ stucken springen,
Het weynich goets des vromen is voorwaer,
Bet’r ende sal noch eens so wijt verstrecken
Al’st swaere goet dat d’onvroom’ schraept te gaer.

9. Want d’ ermen stijf der boosen ende vrecken,
Sullen met cracht werden ontwee gheslaen:
Maer God de Heer sal stutten end’ bedecken
Den vromen mensch: Want Godt kent end’ neemt aen
Den tijt der ghen’ die reyn zijn van boosdaden
Dies sal haer erff’ oock nemmermeer vergaen.

10. In tegenspoet geen schand’ sals’ overladen,
In hongers noot, welck is een seer scherp sweirt
Salse de Heer met leeftocht wel versaden.
Maer t’ god’loos volck sal worden gantz verteirt
End’ wie Godt haet, sal also stracx verdwynen
Als lammervett dat met den roock uytbeirt.

11. De god’loos mensch’ ontleent ghelt op termynen,
Doch nemmermeer zijn schuldenaers betaelt:
Maer wie God vreest die geeft noch van den synen.
Want daer de Heer zijn seghen overstraelt
Die erven t’ landt: maer die zijn vloeck becomen,
Worden int lest noch met verderf onthaelt.

12. Godt stutt’t end’ schoort den voet van alle vromen:
Want s’ Heeren oogh’ met gunst’ end’ liefde lett
Op haren wech in Gods naem voorghenomen.
Valt hy by wyl’, hy’n wort dies niet verplett:
Want Godes hant hem seker sal bewaren,
Die synen voet altijts vast ondersett’t.

13. Ick was wyl’ jonck, end’ ben nu oudt van jaren
End’ sach noyt vrom’ verlaten inden noot,
Noch synen stamm’ met bed’len broot vergaren:
Want hy veel eer uyt synen milden schoot
Geeft daeg’lijcx uyt, end’ leent hun die noot lyden,
Oock wort zijn saet beschenckt met seghen groot.

14. Daerom doe goet, end’ leer het quade myden:
Soo woonstu hier altoos sonder verdriet:
Want Godt bemint het recht tot allen tyden
End’ en verlaet zyn’ uytvercoren niet.
Sy zijn bewaert end’ kunnen niet bederven
d’ Wyl’ t’ god’loos saet’ als oncruyt wordt gewiet.

15. Die oprecht zijn die sullen t’ lant beërven.
End’ eewelijck besitten haere goet,
Tot dats’ int lest’ een salich eynd’ verwerven.
Den vromen mont spreect reden wijs end’ vroet.
End’ van zijn tongh’ men siet ghestadich vloeyen
Ghericht’ end’ recht als een springader soet.

16. In zijns Godts wet sal zijn hert’ verheught groeyen,
Dies nemmermeer en sal oock zyne voet
Comen ten val: maer zijn wech sal bespoeyen.
Tis waer dat hem d’ onvroom’ in ev’len moet,
Altijdts verspiet end’ soect hem t’ onderdringhen
Om doot te slaen het vroom onschuldich bloet.

17. Maer Godt de Heer sals nemmermeer ghehinghen,
Dat een vroom man com’ in des schalcken handt,
End’ werdd’ ghedoemt, als hy zijn recht wilt dinghen.
Dies wacht den Heer: volgh zijn wech met verstant
Tot dyner erff’ sal hy dy d’ eertrijck gheven,
End’ du salt sien vergaen die boos’ int landt.

18. Ick heb ghesien den god’loos stout verheven
Ghins ende we’er gaen swerven wel ghesont,
Als een laurier groen end’ hoogh’ opghedreven.
Doch ging’ hy deur ten laetsten, end’ verswondt:
Hy’n bleeffer niet: ick hebb’r acht op gheslaghen
Dat m’oock de spoor van zijn plaets’ niet en vondt.

19. Slae gaey de ghen’ die haer in onschuldt draghen
End’ speur met vlijt des vromen rechte baen:
Daer eynd’ is vred’ end’ voorspoet met goey dagen:
Maer die boos doen die sullen all’ vergaen.
End’ t’ god’loos volck sal noch int lest beënden
t’ Eewich verderf end’ zijn te niet ghedaen.

20. Hulp ende troost sal Godt den vromen senden
Want hy is doch haer sterckt’ end’ toeverlaet
In tijt van noot, van cruys end’ swaer ellenden.
Hy salse vry verlossen van het quaet:
End’ het gheweldt der god’loos’ van hun wenden:
Die wyl’ haer hop’ op hem alleene staet.