De xxxviij. Psalm.

1. Straff’ doch niet in onghenaden
Mijn misdaden,
Heer, maer hebb’ met my ghedult:
Ende zijnd’ in toorn’ ontsteken,
Wilt niet wreken,
Over my mijn swaere schult.

2. Want dijn pylen afgheschoten
Staen ghesloten
In mijns herten diepsten grondt.
Dijn hant swaer end’ onghenadich
Druckt my stadich
End’ heeft my gheheel doorwondt.

3. In mijn vleesch’ en is o Vader
Lidt noch ader
d’ Welck voor dijn toorn’ is ghesondt:
Mijn ghebeenten mits mijn sonden
Gantz gheschonden,
Sijn vol onrust t’ aller stondt.

4. Want mijn sonden end’ boosdaden
Die my schaden
Rysen boven mynen kop.
Ende doen my nedersacken
Gh’lijck als packen,
Die men niet kan beuren op.

5. Dies mijn seeren ende buylen
Seer vervuylen
Werpend’ etterende dracht.
d’ Welck mijn dwaesheyt veroorsaecket
Ende maecket
Dat ick schier van stanck versmacht’

6. Ick verkrimp’ heel end’ verkromme
Ja vall’ omme
Van last end’ van hertenleedt.
Ick moet heele daghen sluypen
End’ gaen druypen,
Treurich zijnd’ in rouw’ ghekleedt.

7. Want mijn heupen vol ghebreken
Sijn ontsteken,
Met vyer end’ vol heeten brants
End’ t’ vleesch is my gantz met allen
Inghevallen:
Aen my is niet gaef noch gantz.

8. Dies ben ick swack al te seere
O Godt Heere:
End’ verbroken schier van smert’.
Daerom brull’ ick met gheruchte
Ende suchte,
Van pijn die ick voel int hert’.

9. Doch mijn lust end’ hert’ van binnen
Ende sinnen,
Staen, Heer, voor dy openbaer,
All’ mijn suchten ende sorghen,
Onverborghen,
Is dy wel bekent end’ claer.

10. t’ Herte sweeft my gintz end’ weder
Op end’ neder,
Soo dat mijn cracht my begheeft.
d’ Ooghen zijn my inder waerheyt
Sonder claerheyt,
Als een die gheen ooghen heeft.

11. All’ mijn vrienden ende maghen
Sien mijn plaghen,
Van besyden ende dwers.
Myne naeste naghebeuren
Sien my treuren,
End’ aenschouwen my van vers.

12. Maer die my nae’t leven jaghen
Legghen laghen:
End’ die my beraden quaet,
Gaen en dichten alle malen
Leughentalen,
Met bedroch end’ valschen raet.

13. Doch het valt m’al in mijn ooren
Sonder hooren,
Want ick houd’ m’als doof end’ dom.
End’ op all’ haer valsch aentyghen
Met stil swyghen,
Houd’ ick toe den mont als stom.

14. Als off ick van all’ haer woorden
Niet en hoorden:
Houd’ ick my gheheelijck stil.
Oft als een die wordt bestreden
End’ met reden,
Sijn saeck niet verweiren wil.

15. Want ick vast in mijn ghedachte
Op dy wachte:
O Heer, mijn troost staet op dy,
Du mijn Godt end’ Heer goetdadich,
Salt ghenadich:
Gunstigh’ antwoort gheven my.

16. Want ick sprack in mijn ghebeden
Dese reden:
Maeck mijn vyanden niet bly:
Want sy sullen met behaghen
Hoomoet draghen,
Soo mijn voet ghestruyckelt sy.

17. Want soo dijn handt my wilt mincken
Ick moet hincken,
Smadelyck mijn leefdaegh’ lanck.
End’ steed’s sonder op te houwen,
Droeviggh schouwen
Mijn smert end’ mijn onderganck.

18. Heer du sietst dat ick mijn sonde
Dy verconde:
End’ verlaghe mynen row’.
Ende dat ick swaerlijck suchte,
Ende duchte,
Voor mijn misdaet seer ontrow’.

19. Myne vyanden die bloeyen
Ende groeyen,
Hierentusschen in haer cracht.
Ende die my boven maten,
Nydich haten,
Nemen toe in hare macht.

20. Die my quaet voor goet verghelden,
End’ my schelden,
Vallen teghens my met haet.
Alleen om dat ick in deugden,
Stell’ mijn vreugden
Ende volgh’ een goet opsaet.

21. Maer du wil my niet begheven
All’ mijn leven,
Mijn Godt end’ ghenadich Heer,
Keer niet van my dyne vrede,
Noch en trede,
Verde van my nimmermeer.

22. Dyne hulp’ wil my toestellen,
End’ versnellen,
Dijn ontset in desen strijdt:
Want ick doch van dyner crachte
Troost verwachte,
Du bist mijn hulp alle tijdt.