De xxxix. Psalm.

1. Ick hadd’ voor my ghenomen end’ gedacht
Ick wil op mijn wech nemen acht.
End’ toesien dat mijn tongh’ haer niet misgae,
Met yet te seggen dat misstae.
Ick woud’ een prang’ my setten voor de mont.
Soo langh’ als t’ boos’ volck voor my stont.

2. Dies sweeg ic stil end’ was gants sonder spraec
Ja sweeg oock van mijn rechte saeck.
Maer myne smert’ drong my int lest soo hert
Dat mijn ghemoet ontfuncket wert.
End’ m’int ghepeyns een heeten brant ontstack
So dat mijn tong’ noch aldus sprack:

3. Doe my verstaen Heer myner daghen endt.
Maeck my mijns levens maet bekendt.
Hoe langh’ sal ick noch met verdriet end’ pijn
In dese droeve werelt zijn?
Du geefst ons Heer een handtbreet slechts respijt:
Voor dy ghelt niet al myne tijt.

4. Voorwaer de mensch is niet dan ydel waen.
Hoe vast dat hy oock schijnt te staen:
Als eene schijn oft droom die stracx verswint:
Noch quelt hy hem om yd’len wint.
Hy schraept te gaer met moeyt’ end’ ongheval
End’ weet niet wie’t besitten sal.

5. Maer wat wil ick voortaen nu wachten meer?
Waer is mijn hop’ end’ troost o Heer?
Mijn hop’ end’ troost op dy alleene staet.
Verloss’ my van mijn sonden quaet.
Ghedooghe niet dat een dwaes onverlaet
My brenghe tot schand’ ende smaet.

6. Ick worde stom o Heer end’ swyghe stil,
Want tis dijn Goddelijcke wil
Ja tis dijn werck, end’ myner sonden straf:
Och keer dijn plaghe van my af.
Want van het slaen dijns handts end’ stercke macht
Ben ick beswijmt, end’ sonder cracht.

7. Als du Heer strafft des menschen boose daet
Soo sietmen dat hy stracx vergaet:
Sijn roem end’ eer end’ schoonheyt wort verrott
End’ uytgheteirt als van een mott.
Voorwaer tis soo: de menschen altemael’
Sijn ydelheyt end’ loghentael.

8. Hoor mijn gebet, wil mijn gheschrey verstaen
End’ myne tranen gade slaen.
Ick ben voor dy een vreemd’ op d’ eertsche dal,
End’ pelgrim als mijn vaders al.
Laet van my af, dat ick mijn aey’m verhael,
Eer ick verscheyde teenemael.