De xlviij. Psalm.

1. Het is doch in zijn heyl’ghe stadt
Sijn heyligdom end’ syne schatt,
Dat Gods macht heerlijck wort ghewesen,
End’ boven alle dinck ghepresen.
De berg’ seer schoon int gesicht,
Sion die int Noorden licht,
s’ Conincx woonstadt schoon bedegen
Is seer lustich wel geleghen,
Dat ick het te rechte noeme,
s’ Werelts lust end’ edel bloeme.

2. In haer palleysen is bekent
De Heer voor haer sterck fondament:
Want doe de Coninghen vermeten
Daer teghen waren opgheseten.
Hebben t’ selve wel ghemerckt,
Datse Godts handt hadd’ ghesterckt
Waer af zijnde seer verslaghen,
Moesten stracx uyt vrees’ verzaghen,
End’ met schromen ende beven,
Inde vlucht haer flocx begheven.

3. Sy rey’rden treurich end’ beswaert,
Ghelijck een vrouw die haer kindt baert,
Oft t’ schip dat vanden storm ghesmeten
In stucken, wort van een ghereten.
Wy selfs hebben’t soo ghespoort,
Gh’lijck wy’t hadden eerst ghehoort,
Als wy die woonplaets betrachten,
Dyner stadt Heer der heyrcrachten,
End’ die heylighe woonstede,
Die de Heer bewoont met vrede.

4. Godt heeft haer gront so vast gheleyt
Dat sy sal staen in eewicheyt.
Daer kunnen wy in dyner kercken
Dijn goedicheyt Heer wel bemercken.
Gh’lijck alomme wordt vernoemt,
Dyne naem end’ hoogh’ beroemt,
Also hoortmen oock verhalen
Dijn loff aen des werelts palen.
Want met gh’recht’heyt end’ ghenaden,
Is dijn handt altijts gheladen.

5. De berg van Sion staet in vreugt
De dochters Juda seer verheugt,
Met grooter blyschap sullen vieren,
Om dijn gherichten goedertieren.
Gaet om Sion heel rontom,
Telt haer Torrens om end’ om,
Neemt wel waer haer stercke wallen,
Laet haet huysen u bevallen,
Op dat ghyse moghet rommen
Dien die nae ons sullen commen.

6. Want dese Godt is onse Godt,
Die over al heeft een ghebot
End’ eewich blijft, hy sal ons leyden
Tot dat de doot ons comme scheyden.