De xlix. Psalm.

1. Ghy volcken all’ hoort dit wel neerstich aen
Ghy werelts lie’n laet’t u ter ooren gaen
Beyd’ groot end’ cleyn, oock schamel ende rijck,
Eel end’ one’el. hoort vlytich te ghelijck.
Want wyse leer’ sal gaen uyt mynen mont
End’ goet verstant uyt mynes herten gront.
Tot myne spraeck wil ick selff neyghen d’ ooren
End’ op mijn harp’ een schoon dicht laten hooren.

2. Waerom soud’ ick ontsett’t zijn van ghemoet
In tijdt van ancxt oft eenich teghenspoet?
Ofschoon die schaer der Godloos’ m’overviel’
End’ treedde my van achter op de hiel?
Sy moghen vast vertrouwen op haer macht,
End’ op haer goet beroemen haer met pracht,
Doch gheene mensch en lost zijns broeders leven
Noch kan t’ ranzoen voor zijn doot Gode geven:

3. Want het rantzoen haers levens is te dier,
Dan dat sy’t oyt opbrenghen konden hier.
Tis doch om niet, datmen wend’t arbeyt aen
Om eewich hier den doot end’ t’ graf t’ ontgaen.
Want yegh’lijck siet de wysen gaen ter doot,
d’ Onwysen med’ end’ dwasen kleyn end’ groot:
Ja men siet oock dat zo wanneer zy sterven
Die vreemde lie’n haer haef’ end’ goet beerven.

4. Nochtans int hert’ makens’ haer selven vroet
Hier eewichlijck te zijn met huys end’ goet,
End’ dat haer plaets’ altijdt sal staen bewaert:
Dies maken sy haer naem end’ faem vermaert.
Maer sulcke volck en sal gheen langhen tijt
Met haren pracht end’ hoomoet zijn verblijt:
Want sy ghewis den beesten sullen slachten
Die gants end’ gaer verderven end’ versmachten.

5. Dus ist van hun een dwaesheyt al te groot
End’ niettemin hun kinders nae hun doot
Doen vast het selv’ end’ hebben telcker stont
Haer vaders less’ opt hert’ end’ inden mont.
Dies sullen zy ten grave werden bracht
End’ vanden doot als schapen zijn gheslacht:
Maer t’ vrome volck sal met groot loff end’ eeren
Ter morghenstondt dit god’loos’ volck verheeren.

6. Haer cracht end’ schijn veroudert end’ wort laf:
Sy rysen stracx van haer’ paleys in ’t graf.
Maer my sal God verlossen van s’ dood’s macht
Mits hy my sal aennemen in zijn wacht.
Dies vreese niet als een man byster seer
In rijckdom wast end’ comt tot staet end’ eer:
Want met den doot sal hijt hier t’ samen laten:
End’ hem en mach navolghen eer noch staten.

7. Sy leyden hier een leven goet end’ sacht
Men prijst dien oock die na goey daghen tracht.
Doch sullen sy haers ouders wech ingaen
End’ t’ eewich licht nimmermeer schouwen aen.
Daerom een mensch die hier in eeren leeft
End’ geen verstant noch rechte wijsheydt heeft
Die is voorwaer by t’ vee te verghelijcken
t’ Welck t’ eenemael met lijf end’ siel gaet strijcken.