De Lj. Psalm.

1. Ontferm dy mijns o Godt in dese noot,
Nae dyne gunst ghenadich t’ allen tyden,
Wisch mijn sond’ uyt Heer na dijn medelyden,
Dat menich is end’ wonderbaerlijck groot.
Wasch my te recht end’ herwasch t’ eenegaer
Mijn boosheyt vuyl: end’ laets’ aen my niet cleven,
End’ maeck mijn siel reyn suyver, ende claer,
Van mijn misdaet end’ wilse my vergheven.

2. Want ick bekenn’ end’ voel tot in het hert’
Die leelijckheyt mijns trow’loos overtreden:
Mijn sond’ ligt my al wroegend’ op de leden
End’ onder d’ oog’ met knaging’ ende smert’
Dy, dy alleen heb ick o Heer verstoort
Sulck leelijck stuck begaend’ in dijn ghesichte,
Op dat du blijfst rechtveerdig in dijn woort
(Somen dy straft:) end’ reyn in dijn gherichte.

3. Sie, Heer, ick ben van s’ moeders lichaem aen
Eylaes, mismaeckt, end’ in erfsond’ gheboren,
End’ dat meer is mijn moeder noch te voren
Doe sy m’ontfinck, heeft my in sond’ ontfaen.
Sie du hebst lief die waerheyt inden gront,
End’ neemst dijn lust aen een oprecht berouwen,
Du hebst my Heer dijn wijsheyt ghedaen kont
End’ dynen raet inwendich laten schouwen.

4. Ontsondig my met hyssop’ nae dijn wet,
So sal ick reyn end’ suyver zijn van sonden,
Wasch mijn vleck aff, zo word’ ic recht bevonden
Witter dan snee, end’ vry van alle smet.
Doe my voortaen troost hooren ende vreugt,
Dat mijn ghebeent’ het welck du met onruste
Gheslaghen hebst, bekom’ een nieuwe jeugt.
End’ sick nu we’er, in dijn ghenaed’ verluste.

5. Dijn aenghesicht van mynen sonden keer,
End’ wil niet meer op mijn ghebreken mercken:
Maer wisch gantz uyt all’ myne boose wercken
Dat zy voortaen niet en verschynen meer.
Daertoe o God schepp’ een hert’ binnen my,
Dat suyver zy end’ oprecht sonder veynsen,
Een nieuwen geest die recht end’ louter zy,
Verleen my Heer, end’ geef my niew’ gepeynsen.

6. Verwerp my niet Heer van dijn aenghesicht.
End’ en wil my niet heel van dy verstooten,
Noch mijn gemoet van dijn genaed’ ontblooten:
Oft nemen wech dijns heyl’ghen gheestes licht:
Maer geef my we’er de blyschap ende vreugt
Dijns heyls o Heer end’ dyner hulp’ ghetrouwe.
Den vryen gheest der Vorstelijcker deucht,
Verleene my die my vast onderhouwe.

7. Dan sal ick doen den sondaers goet bericht,
End’ leeren hun de weghen Gods des Heeren:
So dat de boos’ haer sullen stracx bekeeren
Tot dy o Godt, end’ volghen haren plicht.
O God, mijn God, mijn Heylant seer getrouw’,
Verloss’ my doch van dese sonden bloedich,
So sal mijn tongh’ ontspringhen sonder schouw’
Tot loff end’ prijs van dijn gerecht’heyt goedich.

8. Open du Heer mijn lippen ende mont,
Want zy van selfs doch zijn als toeghesloten:
Dan sal ick vry met herten onverdroten,
Spreken dijn loff aen alle plaets’ end’ stondt.
Want du en hebst gheen offerhand’ begeirt,
Anders hadd’ icks’ ootmoedich voorghedraghen
Maer dy en zijn brantoffers doch niet weirt,
Noch du en hebst daeraen gantz geen behaghen.

9. Het Offerhand’ dat Gode wel staet aen,
Is eene gheest verslaghen end’ vol smerte
Een droef ghemoet end’ een ghebroken herte,
Salstu Heer niet verstooten noch versmaen.
Doe Sion wel sy zy dy liefghetal,
Dat sy gheniet’ de weldaet dyner trouwen,
End’ wil die stadt, die dy recht dienen sal,
Jerusalem, haer mueren sterck opbouwen.

10. Als dan salt du voor goet end’ aenghenaem,
Aenveerden Heer rechtveerdigh’ offerhanden
Diemen dy sal op dynen altaer branden
Met veersen jonck tot loff van dynen naem.