De Liij. Psalm.

1. De dwaese spreeck’t in zijn god’loos ghemoet
Daer’n is gheen God: zijn werck is snood’ end’ schendich,
End’ teenemael verdorven binnenwendich,
Daer’n is niet een van al den hoop die doet
Het minste goet.

2. God heeft om leeg’ uyt t’ hemelsche ghebouw
Met vlijt ghemerckt der menschen kinders alle,
Off daer oock een van allen by ghevalle
Verstandich waer, die met een hert’ ghetrouw
God soecken wouw.

3. Maer zy zijn all’ verdorven in’t ghemeen:
End’ hebben haer tot boosheyt overgheven:
Hy’n vandt niet een van hun all’, die zijn leven
Tot deugt begaf: beyd’ onder groot end’ cleen,
Ja oock niet een.

4. Ist moghelijck dat zy gantz niet verstaen,
Die haer aldus des boosheyts onderwinden?
End’ mijn arm volck gelijck als broodt verslinden
Noch willen Godt noch zijn woort niet ontfaen,
Noch roepen aen?

5. Doch sullen sy, zijn sonder noot verjaegt:
Want God t’ ghebeent hun breect die dy omringen
Du saltse t’ saem tot schand’ end’ oneer’ bringhen
Want haren hop’ wort doch van God verjaegt
End’ hem mishaegt.

6. Och wanneer sal uyt Syon comen by,
De heyl end’ hulp Israels in zijn lyden?
Als God zijn volck ghevanghen sal bevryden,
Israel sal met Jacob wesen bly
End’ lacchen vry.