De Lv. Psalm.

1. Verhoor my Godt in mijn ghebeden
Versteeck dy niet van myne reden.
Verstae my Heer, wil my verhooren.
Dewyl’ ick doch met all’ ootmoet,
In mijn gheclach dy vall’ te voet,
End’ deerlijck schreye voor dijn ooren.

2. Om t’ krijsschen der ghen’ die my haten
End’ hare dreyghen niet en laten
End’ de god’loos’ die my verdrucken.
Die listen soecken met verraet,
Om my t’ aentyghen haer misdaet,
End’ teghen my verwoedich rucken.

3. Mijn hert’ uyt ancxt end’ benautheden
Beeft ende reyert in mijn leden:
Ick ben uyt vrees’ des doots besweken.
Ick schudd’ end’ beve seer verschreckt
Met schroomen ben ick overdeckt,
So dat ick dus uyt ancxt moet spreken.

4. Och die my nu mocht vleughels gheven
Om als een duyfv’ om hoogh’ verheven
Te moghen snellijck wech gaen dryven.
End’ dat ick daer naer rusten mocht
Ick soud’ wech vlieghen door de locht,
In een woestijn om daer te blyven.

5. Ick soude myne vlucht versnellen
Van dese stormen ende wellen:
End’ vry gaen van des’ wervelwinden.
Verderff’ o Heer, haer tonghe splijt,
Want men kan niet dan enckel spijt
Twist end’ oproer in haer stadt vinden.

6. Nacht ende dach siet m’om haer wallen
All’ overlast end’ moetwil stallen.
In’t midden heersschen d’ onverlaten
Met valsch bedroch end’ schalckheyt boos
List, leughen ende treken loos,
En scheyden nerghens van haer straten.

7. Want tis gheen vyant o Godt Heere,
Die my beraedt schand’ end’ oneere:
Want anders hadd’ ick’t kunnen lyden.
Want hiel my yemant wederpaert
Die my zijn haet hadd’ gh’openbaert,
Ick waer gheweken van ter syden:

8. Maer du een van mijn mitghesellen,
Daer ick m’altijts pleech na te stellen,
Mijn vrient ghemeedsaem boven d’ ander
Die wy dick in m’alcanders schoot
Met lust ontderkend’ onsen noot,
In Godts huys ginghen met malcander.

9. De snelle doot moet s’haestich halen.
So dats’ al levend’ in’t graf dalen,
Want alle boosheyt sietmen sweven,
In haer gheselschap ende rott.
Maer ick roep aen den Heer mijn Godt,
Die my behouden sal int leven.

10. Vroeg ende laet end’ ten middaghe
Sal ick tot Godt doen myne claghe,
End’ roepen: want hy sal m’aenhooren.
Hy heeft mijn siel uyt kryghen swaer,
In vred’ ghebracht, daer veel te gaer
Entteghen my hadden ghesworen.

11. Godt hoort end’ straftse wel rechtveerdig
Want hy doch sitt’t in zijn throon weerdig,
In eewicheyt voor allen tyden.
Sy zijn verstockt in haer ghemoet
End’ keeren haer tot gantz gheen goet,
Noch vreesen Godt om t’ boos te myden.

12. De god’loos’ heeft zijn handt ghesteken,
Aen die die met hem vergheleken
In vrientschap was: end’ t’ bant vertreden.
Sijn spraeck is glatt soet ende sacht,
So dat zy schier een boter slacht:
Maer t’ hert’ steeckt vol crijgs end’ onvreden.

13. Sijn woorden zoo sacht henen dryven,
Als salf oft oly van olyven,
End’ snyden doch als scherpe sweerden.
Werp dyne sorgh’ in Godes schoot
Hy sal u voeden inden noot:
De vrom’ en valt toch niet ter eerden.

14. Du salts’ o Heer Godt nedervellen
End’ door dijn cracht storten ter hellen,
Gheen valsche lieden noch moordadich,
Die nae t’ bloet staen, sullen bevrijt
Ter helfte brenghen haren tijdt
Maer ick vertrouw op Godt ghenadich.