De Lix. Psalm.

1. Verloss my van mijn vyant Heere,
Die my benouwet al te seere,
Verberg my: neem m’in dynen scherm
Van myner wederstryders swerm.
Verloss’ my uyt der genen handen
Die boose wercken doen vol schanden,
End’ van dees’ mannen my behoedt,
Die dorstich zijn nae menschen bloedt.

2. Want sie, zy legghen haere laghen,
Om mijn siel in haer net te jaghen,
Sterck volck is teghen m’opghestaen
Daer ick hun noyt niet hebb’ misdaen.
Sy komen teghen my gheloopen
Wel toegherust met grooten hoopen,
Sonder mijn schult: Dies o Heer goet,
Ontwaeck: sies’ aen, com m’in t’ ghemoet.

3. Want du bist Heer God der heyrcrachten
Godt Israels van stercker machten:
Ontwaeck, stae op om gaey te slaen,
Wat alle volcken nu bestaen.
Ontferm dy niet, wil niet vergheven,
Den ghenen die zo trow’loos’ leven,
Sy gaen end’ keeren telcker stont,
End’ huylen s’ avonts als een hont.

4. Sy klappen vel’ uyt haeren monden
Haer lippen maecken swaere wonden
Als sweerden daermen met vermoort:
Sy segghen: Wie is die ons hoort?
Maer du Heer salt die dwase sotten,
In dynen toorne vry bespotten,
End’ aller volcken hoomoet stout
Saltu belacchen sonder fout.

5. In dijn hant staen al syne crachten
Dies wil ick stil, Heer, op dy wachten,
Want du bist mijn slot ende borgt.
Du bist mijn Godt die my versorgt.
Godt goedertieren met ghenade
Sal my voorcomen myne schade:
Godt sal my doen in goede rust,
Aen mynen vyant sien mijn lust.

6. Doch Heer en laetse niet stracx sterven
Maer doese ghins end’ weder swerven.
Door dyne macht met swaer verdriet,
So salt mijn volck vergheten niet.
Du bist ons’ schilt Heer vol ghenaden
Merck op haers monts groot’ overdaden
Haer tongh’ end’ lippen onverschaemt
Maecken haer sond’ alom’ vernaemt.

7. Dus laets’ in haer hert’ overmoedich,
Verstricket werden end’ wanspoedich,
In haren vloeckend’ leughen valsch,
Die zy vergieten door den hals.
Verdoese dan, verdoes’ all’ t’ samen
Door dynen toorn: uytroed’ haer’ namen
Dat zy tot niet werden ghebracht,
Soo datmen gantz daer op niet acht.

8. Op dat een yegh’lijck daer uyt leere
Dat Godt van Jacob is een Heere,
Wiens heerschappy’ wijt uytghereckt,
Tot aen des werelts eynden streckt.
Sy sullen inden avont late,
Omloopen ende soecken bate,
In haren noot rontom de stadt:
End’ jancken als een hont wel matt.

9. Van hongher sullen zy verderven,
End’ om wat etens te verwerven
Van deur te deur gaen bed’len broot,
End’ slapen gaen met honghers noot.
Dan sal ick Heer om dese dinghen,
Dijn groote macht loff end’ prijs singhen,
End’ s’ morgens voor den dagheraet
Hoogh prysen dijn gunst’ end’ weldaet.

10. Want Heer du bist mijn borgt ghetrouwe
Mijn vaste grondt daer ick op bouwe.
Du wilst altijt mijn toevlucht zijn
In allen ancxt end’ swaere pijn.
Mijn sterckt’ end’ cracht is by dy Heere,
Ick wil dy singhen loff end’ eere:
Want Godt is mijn hulp’ wel ghewis,
Godt die my goedertieren is.