De Lxij. Psalm.

1. Doch is mijn siel in Godes wil
Seer wel ghetroost end’ swijgt al stil:
Van hem comt my het salich leven,
Hy is mijn borgt end’ rotse sterck,
Mijn heyl, mijn vaste bollewerck,
Daer om en kan ick niet seer sneven.

2. Hoe langhe sult ghy sluyten raedt,
Om eenen yegh’lijck te doen quaedt?
Voorwaer ghy sult selfs komen omme
Gh’lijck als een muer die overhangt,
Oft een beschutt dat gheheel wanckt,
End’ helt aen eener syden cromme.

3. Den mensch’ die Godt de Heer’ verheft
Soo veel als deser raet betreft,
Souden zy gheerne t’ onderdrucken:
Haer lust is leughens end’ bedroch,
Haer mont groet’t schoon, maer t’ hert’ is doch
Vol vloeckens end’ vol boose stucken.

4. Maer du mijn siel blijf dies te meer
Stil end’ gherust in Godt den Heer,
Op hem staet mijn hop’ heel end’ allen:
Hy is mijn rots’ end’ vaste slot,
Mijn heyl, mijn hooghe berg is Godt,
Dies sal ick doch niet omme vallen.

5. Godt is mijn heyl end’ mijn toevlucht,
Op Godt roem’ ick my onbeducht,
Vertrowt op hem in alle tyden,
Ghy volcken, end’ u hert’ uytstort,
Voor hem als ghy benouwet wort,
Godt is ons’ hulp’ in allen lyden.

6. Voorwaer de menschen al ghelijck,
End’ menschen kindren arm end’ rijck,
Sijn ydelheyt end’ enckel loghen:
Sy souden ja doch altemael,
Van ydelheyt in een weeghschael,
Wel licht’lijck werden overwoghen.

7. Siet toe end’ draegt gheen hooghen moet
Op onrecht ende gherooft goet,
End’ maeckt u selfs gheen dwaes vertrouwen,
End’ of ghy schoon crijght goet end’ ghelt
Met hoopen end’ met groot ghewelt,
Doch laet u hert’ daer op niet bouwen.

8. Godt heeft eens uytghesproken t’ woort
Ick hebb’ het tweemaels aenghehoort,
Dat in Godts hant staen de ghewelden.
Du bist o Heer milt ende goet
Du salt den mensch’ all’ wat hy doet,
Nae syne wercken recht verghelden.