De Lxiij. Psalm.

1. O God du bist mijn Godt ghetrouw,
Ick soeck dy vroech met groot verlanghen,
Mijn siel is zoo met dorst vervanghen,
Nae dy, dat ick schier worde flouw.
Mijn lichaem hongert na dy brandich,
End’ is van wachten moed’ end’ matt,
In dees’ woestijn droog sonder natt,
Daer ick nu dol’ end’ ben uytlandich.

2. Nochtans en laet ick daerom niet,
In mynen gheest dijn wonderwercken,
Dijn cracht end’ heerlijckheyt te mercken:
Als dies’ in dynen tempel siet.
Want vele beter dan het leven,
Is dijn ghenaed’ end’ goetheyt soet:
Dies sullen dy mijn lippen vroet,
Loff, prijs end’ eer danckmoedich gheven.

3. Ick sal dy Heer mijn leven lanck,
Om dyn’ ghenaed’ end’ weldaet prysen:
Tot dy sal mijn handt end’ stemm’ rysen,
Om dynen naem te segghen danck.
Du salt mijn siel te recht versaden,
Als met vett’ merch end’ alle deucht:
Dies sal mijn mont met grooter vreugt,
Alomme roemen dijn weldaden.

4. Als mijn gheest still’ opt t’ bedde denckt
Op dy o Heer’ end’ op dijn wercken,
End’ dyne majesteyt gaet mercken,
Die t’ waecken my voor ooghen brengt,
Als dat du my hebst willen weiren
In mynen noot end’ last seer swaer,
Soo moet ick vrolijck zijn voorwaer
Onder de scheme van dijn veiren.

5. Mijn siele hangt dy alleen aen,
End’ sal op dy ghestadich letten:
Dies sal my dijn hant ondersetten,
End’ in mijn weghen vast doen gaen.
Maer zy die teghen my verbonden,
Staen nae mijns levens onderganck,
Sullen voorwaer met eenen swanck,
Versincken inde diepst’ afgronden.

6. Men salse met een snydend’ sweert,
Ombrenghen end’ met voeten terden,
Sy sullen all’ ten deele werden,
Den vossen end’ t’ ghediert’ op d’ eerd’.
Dan sal de Coninck Godts verkoren,
In Godt verblijdt zijn metten gheest,
End’ roemen haer die Godt ghevreest,
End’ synen naem hebben ghesworen.

7. Om dat den onbeschaemden mont,
Der ghen’ die valsche loghens spreken,
End’ vander waerheyt zijn gheweken,
Sal zijn ghestopt ter selver stont.