De Lxv. Psalm.

1. Men wacht all’ stil om te verhalen,
Dijn lof in Sion Heer,
Gheloften salmen dy betalen
Aldaer tot dyner eer.
End’ om dat du hoorst de ghebeden
Alsmen dy recht roept aen,
De werelt heel sal tot dy treden,
End’ voor dy komen staen.

2. Allerley sonden end’ misdaden,
Treften verr’ over my:
Maer du salt my mits dijn ghenaden,
Der selven maecken vry.
Wel hem die du hebst uytvercoren
End’ naest by dy ghesett’t,
Om de seer schoon woonsted’ t’ oorboren,
Dijns tempels onverlett’t.

3. Ten vollen sullen w’ons versaden,
Met rijckdommen dijns huys,
End’ vry ghenieten de weldaden,
Dijns tempels reyn end’ kuys.
Du salt Godt met schrick’lijcken wonder,
Verhooren ons’ ghebet,
In dijn gherechticheyt besonder,
Want du bist ons’ ontsett.

4. Du bist de hop’ end’ troost alleene,
Des eertrijcx breedt end’ wijt.
Die over zee woondt groot end’ cleene
Loopt tot dy in noots tijt.
Die du de berghen hebst met crachten,
Op haren gront ghestelt:
Du bist omgord’t met stercker machten,
End’ met seer groot ghewelt.

5. Du stilst de zee end’ hare baren,
Van stormen end’ onwe’er,
Het woeden oock der volck’ren scharen,
Kanstu flocx legghen ne’er.
All’ die den eertbodem betreden,
Sullen met vrees’ bevaen,
Dijn teeckens ende wonderheden,
Die du doest, mercken aen.

6. Dijn goetheyt maeckt dat all’ uytganghen
So vanden dagheraet,
Als vanden avont zijn bevanghen,
Met blyschap vroech end’ laet.
Heer du besoeck’st de eerd’ met reghen,
End’ dauw in goeden spoet,
End’ maeck’stse rijck met dynen seghen,
Van allerleye goet.

7. Want Godts des Heeren beken lustich,
Ruysschen van water soet,
Daer door hy synen volck gherustich,
Gheeft graen in overvloet.
Du maeckest natt des eertrijckx voren,
End’ weyck’st haer kluyten hert:
Dies met dijn reghen schiet het coren,
Nae datt’t gheseghent wert.

8. Du kroon’st het jaer met dijn weldaden
Op synen tijdt ghesett.
De wolcken (die zijn dijn voetpaden,)
Druppen van enckel vet.
Haer reghen wordt in een woestyne,
Op hutten uytghestort:
De heuvels vol van terw’ end’ wyne,
Met vreugden staen begort.

9. Oock staen bekleedt die groene weyden,
Met kudden wijt verstreckt:
End’ dalen die de berghen scheyden,
Sijn met terw’ overdeckt.
Het schijnt op’t velt dat alle dinghen,
Van Godes groote deugt,
Schier lacchen, juychen ende singhen,
Haer soete liedt met vreugt.