De Lxviij. Psalm.

1. Laet God den Heer slechts eens opstaen,
Soo salmen sien van stonden aen
Sijn vyanden verschoyen:
All’ die den Heer God hebben leedt
Sullen haer stracx seer wijt end’ breet
Voor zijn aenschijn verstroyen.
God sal verdryven t’ god’loos volck,
Ghelijck een roock oft als een wolck’
Voor stormen ende winden:
Sy sullen smilten alsoo ras,
Als voor een vier het weecke was,
Men salse niet meer vinden.

2. Maer alle vrom’ end’ rechte lien,
Die sulck Gods oordeel sullen zien,
Moeten met blyschap singhen:
End’ voor God zijnde seer verheught
Bedryven allerleye vreugt
Ja oock van blyschap springhen.
Lof singhet dan God onsen Heer,
Gheeft synen naem loff, prijs end’ eer,
End’ maeckt hem de baen veerdich,
Hem die op hooghe wolcken rijdt:
Hy heet de Heer’ ghebenedijdt
Sijn naem is God hoogweerdich.

3. Dies zijt toch vrolijck van ghemoet
Voor God die is een vader goet
Der armen weesen kind’ren.
Hy neemt sick als een richter aen
Der Weed’wen saeck met druck bevaen,
Datmen haer niet kan hind’ren.
God sit in synen heyl’ghen throon
End’ gheeft een huys vol kind’ren schoonen
d’ Eensaeme kinderloosen,
Hy slaeckt ghevang’nen uyt den bandt,
Maer laet verwoonen t’ dorre landt
d’ Afvalligh’ ende boosen.

4. Doe du dijn volck Heer leydest fijn
End’ toog’st voor hun inder woestijn
Daer gheene lie’n verkeeren,
Doe beefde d’ aertrijck seer benauwt,
De hemel werdt van ancxt bedauwt
Voor t’ aenschijn Gods des Heeren.
t’ Ghebergt’ van Sina steyl end’ hoogh’
Verschrack van ancxt voor Godes oogh’
Israels Gods grootdadich.
Du hebst met reghen ende spoet
Dijn erfdeel in all’ overvloet
Besprenghet Heer ghenadich.

5. Als haere landt is dorr’ end’ mat
Du verquickst d’ eerd’ end’ maecktse nat
Dat dijn volck daer mach herden,
Mits dyne milde goetheyt groot
Versorgstu d’ armen inden noot
Dat zy ghevoedet werden.
O Heer du hebst selfs toebereyt
Den maegdekens stoff’ end’ bescheyt,
Om singhen ende spreken,
Vanden heyrtochten vreeslijck groot
Die brochten ons in ancxt end’ noot,
Maer zijn nu wech gheweken.

6. De Coninghen seer hoog beducht
Begaven haer vast inde vlucht,
Sy zijn met schand’ gaen loopen,
De maegdekens reyn ende kuys
Die altijt sitten binnens huys
Verdeylen buyt met hoopen,
Al ist dat ghy by wyl’ bedruckt
Vol droefheyts ne’er ter eerden buckt
By ketels onder d’ asschen,
End’ overschudt met teghenspoet,
Ja gantz vernedert van ghemoet
Siet swart end’ onghewasschen.

7. So sult ghy niettemin daernaer
Wed’rom schoon blinckend’ ende claer
Als duyven vleughels laten:
Die glinst’ren als een silver fijn
End’ gheven eenen wederschijn
Als gout claer boven maten.
Doe des almachtighen Gods handt
De Coninghen verstroyd’ in’t landt,
t’ Lant d’ welck was in groot schricken:
Werd’ wederom claer ende licht
End’ wit als snee, dwelck men siet dicht
Op Salmon den berg blicken.

8. Dit is de berg Gods die wel vry
By Basan, hoe hoog’ dat hy zy,
Mach werden vergheleken.
Ghy berghen hoog’ tot in de locht
Wat ist dat ghy doch soo hoog’ pocht
End’ wilt u hooft opsteken.
God heeft aen desen berg zijn lust
End’ wilt hier nemen zyne rust,
boven all’ ander vlecken:
Dus sal hy hier tot syner woon
Sick stellen eenen vasten throon
End’ syne gunst hier strecken.

9. Duyst ende duysent twintichmael
Sterck’ enghelen sonder ghetael
Sijn Godes ruyteryen:
God heerscht int midden onder haer,
End’ in zijn heyligdom wel claer
Als in Sina voorty’en.
Du bist ghevaren Heer om hoog
End’ hebst ghevoert tot een vertoog
Groot aentael van ghevanghen.
Du hebst veel gaven heerlijck schoon
Verdeylt den menschen uyt dijn throon
So duse hadst ontfanghen.

10. Ja die steeg waren end’ rebel
Hebstu vracht onder dijn bevel:
Dat du by ons soudst blyven.
Dies sy de Heer ghebenedijdt
Van daegh’ tot daegh’ end’ alle tijdt
Die zijn heyl doet beklyven.
Hy is de God die ons bevrijdt
In allen last end’ swaren strijdt,
Daer wy met zijn bevanghen:
De Heere God door syne macht
Behoudt in zijn handt ende cracht
Des swaren doots uytganghen.

11. Voorwaer God is die tot den grondt
Der herssenen het hooft doorwondt
Sijn vyanden verheven:
End’ t’ hayrtop oock in stucken slaet
Den ghenen die niet af en staet
Van zijn misdadich leven.
De Heere spreeckt, ghewis ick sal
Mijn volck nu wederbrenghen al
Van Basan end’ vry stellen,
End’ uyt den afgrondt vander zee
Sonder ghevaer oft eenich wee
Lossens’ als uyt der hellen.

12. Op dat du badest dynen voet
Rootverwich in dijns vyants bloet
End’ dat self dyne honden
t’ Bloet van dijn vyanden berooft
Ja van haer meester ende hooft
Aflecken van haer’ wonden.
Mijn God mijn Coninck dynen ganck
Heeft men ghesien met loff end’ danck
Int heyligdom aen commen.
De sanghers ginghen eerst voorby
Daer naer de speellien in de ry’
End’ maegden met haer bommen.

13. Alsulcks was haer ghesanck end’ spel
Al die ghy zijt van Israel
Oorspronckelijck gheboren:
Looft God den Heer end’ seght hem danck
Van gantser herten met ghesanck,
Onder t’ volck uytvercoren.
Daer was oock Benjamins gheslacht
Die voortijdts d’ aller minst gheacht
Regeert nu dander steden.
De vorsten Juda ginghen daer
Met Zabulon (in haere schaer)
End’ Nephthalim aentreden.

14. Dijn God heeft dy dees’ groote cracht
O Israel te hoop’ ghebracht,
End’ dit ghewelt ghegheven.
Dies Heer door dijn cracht ons versterck,
Volbrengh’ dijn eyghen daet, end’ t’ werck
d’ Welck du hebst aengheheven.
Wt dynen tempel ende schatt
Bescherm Jerusalem dijn stadt
Van alle diese crencken,
Dies sullen Coninghen van macht
Ootmoedich ende met aendacht
Dy offeren gheschencken.

15. Verbreeck de spiessen end’ t’ gheweyr
End’ stoor der stercke stieren heyr
Met dese Calvers hoopen
Die op haer rijckdom draghen moet
End’ t’ silver treden onder voet
End’ lustich ten krygh’ loopen.
Die vorsten uyt Egypten landt
Met dien van Chus sullen de handt
Wel wacker tot God strecken,
Ghy Coninckrijcken wijt verbreyt
Op den aertbodem staet bereyt
Om Gods lof te vertrecken.

16. Ick segg’ den Heere die vast rijdt
Over den hemel hoogh’ end’ wijdt
End’ is voor d’ oude tyden.
Die synen donder over al
Laet schrick’lijck uytgaen met gheschal
End’ door de wolcken snyden.
Geeft God’ den prijs van sterckt end’ macht
Sijn heerlijckheyt is groot gheacht
By d’ Israelsche scharen:
Sijn sterck ghewelt staet onverruckt
Vast inde wolcken uytghedruckt,
End’ laet hem openbaren.

17. God is seer schrick’lijck om end om,
Doch meest in synen heyligdom
Thoont hy zijn cracht end’ wesen:
God Israels gheeft troost end’ cracht
Den volcke dat steed’s op hem wacht.
Dies moet God zijn ghepresen.