De Lxix. Psalm.

1. Help my o Heer want t’ wat’r is m’aen den mont
Ja aen het hert’ soo dat ick schier versmoren.
Ick sinck’, ick sinck’ in dese diepe more,
Daer ick doch hebb’ noch vasticheydt noch grondt.
Ick sinck heel diep: De stroom drijft my vast voort
Ick ben vermoeyt van steed’s tot dy te schreyen.
Mijn keel is heesch, mijn oogen zijn versmoort,
d’ Wyl ick so lang’ na mijn God moet verbeyen.

2. Mijn haters zijn vermenichfuldicht seer,
Ja vele meer dan ick op’t hooft hebb’ haren.
Die my t’ onrecht’ een vyants hert’ verclaren,
Worden versterckt van macht soo lancx so meer.
Want ick betael t’ gen’ ick niet hebb’ gherooft.
Doch du weetst Heer offmen my heeft sien dolen,
Soo dwaeselijck als t’ volck van my ghelooft,
End’ mijn misdaet en is dy niet verholen.

3. O Heer, o God die du door dyne macht,
Voerst heerschappy’ op alle sterck’ heyrscharen,
Laet dien aen my gheen schande wedervaren,
Die op dijn hulp’ wel vaste staet en wacht.
Laet doch niet toe, dat mijn verderf beschaem’
God Israels, die vlytich nae dy trachten.
Want ick lyd’ smaet alleen om dynen naem
End’ daeromm’ ist dat sy my zoo verachten.

4. Mijn broeders self sien my voor een vremd’ aen
End’ onbekent ben ick mijn naesten maeghen.
d’ Yver dijns huys comt my het herte knagen,
Om d’ oneer will’ die dy wordt aenghedaen:
De smaet end’ schimp vanden boosen ghespreyt,
Teghens dijn eer, heeft sick op my begheven.
Ick heb gheweent, ghevastet end’ gheschreyt,
Doch hebben zy haer spot met my ghedreven.

5. Ick droeg een sack om t’ lijf uyt groot verdriet,
Dat hebbens’ oock voor eene clucht vertrocken.
De richters selfs hebben met my staen jocken,
De dronckaers oock maeckten van my haer liet.
Maer ick heb Heer mijn beed’ tot dy gewendt
Ter rechter tijt van dijn gunst goedertieren,
Om dijn ghenaed’, die groot is sonder endt,
End’ waere trouw: wil my dijn heyl bestieren.

6. Wt desen slijck wil my verlossen snel,
Dat ic niet sinck’, end’ berg’ my voor mijn haters,
Wt desen kuyl end’ diepen gront vol waters
Met dyner hant, op’t drooghe my doch stel.
Dat my de stroom niet gantz en overdeck’,
End’ dat de kuyl daer ick my nu in vinde,
Haer open keel op my niet toe en treck’,
End’ my gheheel tot inden mont verslinde.

7. Dijn goetheyt Heer, is minlijck ende soet,
Dies wil my nu goed’ antwoord’ doch verleenen:
End’ schouwen aen mijn claghen ende weenen,
Nae dijn ghenaey seer groot end’ machtich goet.
Verberge niet voor dijn ootmoedich knecht,
Dijn aenghesicht, want my is lydich banghe:
Haest dy dan Heer end’ gheef my in mijn recht
Een antwoord’ goet daer ick seer na verlanghe.

8. Maeck dy na by: begeef mijn siele niet,
Maer wil haer troost, Heer, end’ verlossing geven,
Behoud’ my doch midts dijn cracht in het leven,
Om s’ vyants will’ die my brengt in verdriet.
Du weet’st o Heer hoe seer ick word’ versmaet,
End’ met oneer end’ schanden overladen,
Mijn vyanden staen all’ voor dijn ghelaet,
Du kenstse wel: end’ merck’st haer overdaden.

9. Haer schimp end’ spot breeckt my mijn siel end’ hert’,
Ick worde flauw end’ ben van rouw’ besweken.
Ick wacht’ op troost, maer troost is wech gheweken,
Niemant en heeft mitlyden met mijn smert.
Sy hebben my zijnd’ inder doot toe cranck
Tot myne spys’ seer bitter gall’ ghegheven:
End’ daerop voorts tot mynen besten dranck
Met edick suer mijn swaren dorst verdreven.

10. Dies haren disch end’ maeltijt hun verkeer,
In eenen strick die hun verbang’ de leden.
Al wat den mensch’ tot rust’ dient ende vreden
Sy hun een nett, end’ brengse tot oneer.
Haer ooghen maeck, stockduyster ende blint,
Dat sy al siend’ het licht niet aen en schouwen
Haer lenden breeck, den ruggraet haer ontbindt,
Dats’ over eynd’ haer niet en kunnen houwen.

11. Dyn’ onghenaed’ end’ toorn’ op hen uytgiet,
Dyn’ grimmicheyt laet over hun verherden:
Laet haer palleys verwoest end’ eensaem werden,
Haer huys en sy der menschen woningh’ niet.
Want sy met haet vervolghen end’ met nijt,
Die ghen’ o Heer die dijn hant heeft gheslaghen
Die du verwond’st die vallens’ aen met spijt,
End’ gaen met vreugt vertellen hare plaghen.

12. Breng hare sond’ op eenen hoop te saem,
End’ laetse niet tot dijn gherecht’heyt komen:
Schrijftse niet op in het ghetal der vromen,
Maer uyt den boeck des levens delg’ haer naem.
Ick steke Heer in rouw’ end’ swaer verdriet,
Doch niettemin sal my dijn heyl bevryen.
Ick wil den Heer lofsinghen met mijn liet,
End’ wil met danck zijn naem ghebenedyen.

13. Dat sal voorwaer God’ aenghenamer zijn
Dan een jonck kalf met hornen ende klauwen.
Dit sal aensien d’ arm volck in zijn benauwen
End’ stracx in vreugt verkeeren syne pijn.
End’ wie God soect, sal verquict zijn in’t hert’,
Want Godt verhoort t’ gebedt dat hem gelangen
Die erme lie’n: End’ veracht niet die smert’
Van zijn lief volck dat harde sitt’t ghevanghen.

14. Hemels looft Godt, die ghy zijt Godes throon
Met d’ eerd’ end’ zee, end’ wat daerinn’ heeft leven,
Want Godt sal heyl end’ welvaert Sion geven,
End’ bouwen op de steden Juda schoon.
Daer sullen dan des Heeren dienaers trouw,
Met haer gheslacht’ een woonstadt elck verwerven,
End’ wie God lieft, sal in dat schoon ghebouw
Een plaetz met vreugt in eewicheyt beerven.