De Lxxi. Psalm.

1. Op dy o Heer mijn hop’ ick bouwe,
Laet my dan nemmermeer,
Gheraecken tot oneer:
Om dijn gherechticheyt end’ trouwe,
Help my uyt mijn swaer ly’en,
End’ wil my steed’s bevry’en.

2. Neygh’ Heer dijn oor tot mijn ghebeden,
End’ zy mijn vaste borgt,
Daer ick vlucht’ onbesorgt,
Dijn hulp’ heb’st du my doen besteden,
Du bist voor t’ eerst’ end’ t’ leste,
Mijn slot end’ stercke veste.

3. Help m’uyt des god’loos’ overlaste,
End’ uyt des boosen hant,
Moetwillich end’ tyrant.
Want du bist mijn troost end’ hulp’ vaste,
Mijn toeverlaet alleene,
Van myner kintschheyt kleene.

4. Ick stae ghesteunt op dijn vermoghen
Van s’ moeders lichaem aen,
Du bist die my van d’ aen,
Hebst in des werelts licht ghetoghen:
Du bist o Heer ghenadig,
Mijn roem end’ lof ghestadig.

5. Men acht my een wanschapen wonder,
Doch staet op dy ghesticht,
Mijn gantze toeversicht.
Laet mynen mont dijns lofs besonder
Vol zijn: end’ gantse daghen,
Dijn roem end’ eer ghewaghen.

6. Als ick ten eynde van mijn leven,
Com tot den ouderdom,
Verstoot’ my niet daerom.
End’ of mijn jeugt my wilt begheven,
End’ mijn cracht my niet baten,
Wil du my niet verlaten.

7. Want myne vyandt is my teghen,
End’ spreeckt doch niet dan quaet,
Van my uyt enckel haet.
Die my bespieden in mijn weghen
Gaen t’ samen al raetslaghen,
Om my te legghen laghen.

8. Sy segghen: Godt heeft hem verlaten,
Vervolgt hem flocx, staet op,
End’ grijpt hem byden kop.
Want niemant komt tot syner baten,
Maer Heer maeck dy niet veire,
Haest dy: end’ my verweire.

9. Laet all’ die mijn siel haten Heere,
Met schanden haest vergaen:
End’ die nae mijn schaey staen,
Gantz overladen met oneere,
End’ met schand’ bedeckt werden:
Maer ick sal op dy herden.

10. Boven dijn lof groot int ghemeyne,
Sal ick met mynen mont,
Dijn gh’recht’heyt maken kont:
End’ dijn verlossinghen niet kleyne,
Hoe wel ick niet kan vaten,
t’ Ghetal, groot boven maten.

11. Ick sal voort treden met vertrouwen,
In s’ Heeren groote cracht,
End’ grondeloose macht:
Daer op wil ick my alleen houwen,
End’ altijdt zijn ghedachtich,
Aen dyne trouw’ warachtich.

12. Du hebst bericht mijn jonghe jaren,
Dies hebb’ ick tot dees’ stondt,
Dijn wonderwerck vercondt,
Wil my ten tyd’ van mijn grauw’ haren,
Ten eynde van mijn leven,
Mijn Godt oock niet begheven.

13. Dat ick bericht’ van dijn erm crachtich,
Het comstighe gheslacht,
End’ haer stamm’ van dijn macht
End’ van dijn gh’rechticheyt warachtich,
Want sy is hoogh’ gheresen,
Door dijn werck seer ghepresen.

14. Godt wie kan dy zijn vergheleken,
Du had’st m’in ancxt end’ noot,
Ghebracht end’ ongh’luck groot.
Doch als ick was gheheel besweken,
Du hebst my Heer het leven
Ghenadich we’er ghegheven.

15. Wt den afgronden van der eerden,
Hebst du my opghericht:
Du hebst mijn rijck’ ghesticht:
Du hebst mijn eer van grooter weerden,
Vermenichfuldicht seere,
End’ we’er ghetroost’t o Heere.

16. Dies sal ick dy op myne snaren,
Dijn waere trouw’ ter eer,
Hooch loven langs soo meer.
Godt Israels ick wil verclaren,
Dijn lof op myner luyten,
End’ myne stemm’ ontsluyten.

17. Mijn lippen sullen met vreugt dichten,
Ter eer van dynen naem,
Schoon liedekens bequaem.
End’ myne siele sal haer richten,
Tot dijn lof onbeswaret,
Want duse hebst bewaret.

18. Mijn tongh’, mijn hert’, end’ all’ mijn leden
Sullen den gantzen dach,
Van dijn trouw’ doen ghewach,
Want die my stelden in onvreden,
Sijn self met schand’ gheweken
End’ met oneer versteken.