De Lxxiij. Psalm.

1. Nochtans so is God van ghemoet
Tot Israel milt ende goet
Den ghenen die in haere weghen
Tot rechte vroomheyt zijn gheneghen.
Doch hadd’ mijn voet bynae ghesneeft
End’ uyt den rechten wech ghedwaelt
So dat mijn ganck ghestruyckelt heeft
End’ myne voet den wech ghefaelt.

2. Want ick benijdden in mijn hert’,
Den dwasen, end’ hadd’ groote smert,
Als ick zach dat’t den boosen menschen,
Seer wel gheluckte na hun wenschen.
s’ En worden met gheen langhe quael’.
Ghesleypet uyt dit jammerdael,
Als met een bandt: maer zijn ghesondt,
End’ frisch tot aende letste stondt.

3. Als al de werelt is in last,
Sy blyven staen al even vast:
End’ worden oock met Godes plaghen,
Als ander menschen niet gheslaghen.
Daeromm’ omringtse d’ hooveerdy’,
Als een halsbant aen alle sy’:
Met moetwil zijn sy toebereedt,
End’ omghegord’t als met een cleedt.

4. Het vett puylt hun ten ooghen uyt,
End’ hangt hun op haer dicke huyt:
Haer gh’luck rijst boven haer ghedachten:
Want t’ gaet hun bet dan sy self wachten.
Sy zijn gantz weeldich end’ verwent,
Men hoort niet dan straff dreyghement.
Sy spreken altijdt van ghewelt,
Als die om hooghe zijn ghestelt.

5. Haer mont climt inden hemel hoog,
End’ sien om leegh’ met een scheel oog,
Haer tonghe gaet op d’ eerde draven
End’ sick met laster woorden laven.
Daerom valt Gods volck aen hun sy’,
s’ En kunnen dit niet wel voorby:
Dewijl dat hun gheschoncken wert,
Een beker vol van druck end’ smert.

6. Sy spreken: hoe gaet dit te werck’
Ist mogh’lijck dat het God oock merck’?
Oft dat hy zijnd’ om hoogh gheseten,
Van deser werelt yet sou weten?
Sie, dat volck is heel goddeloos:
Gheneygt tot erg’ end’ alle boos.
End’ leven doch in alle spoet,
End’ schrapen t’ hoop ghelt ende goet.

7. Tis al vergheefs dan dat ick lett,
Om my te houden onbesmett:
End’ om te wasschen myne handen,
In ontschult reyn van sond’ end’ schanden.
Want ic word’ telckens daeg voor daeg
Ghestraffet met een nieuwe plaeg.
End’ elcken morghen ghecastijdt,
End’ vind’ my nemmermeer bevrijdt.

8. Doe dacht’ ick weder: dat is boos’.
Seydd’ ick dat: ick waer trouweloos,
Want als ick alle dinck wel mercke,
Dit zijn Gods kind’ren end’ Gods kercke.
Nochtans als ick by my al stil,
Dit selve we’er doorgronden wil,
So vind’ ick swaricheyden groot,
Aen alle syd’ daer ick m’aen stoot.

9. Tot dat ick daer nae wederomm’
Gae treden in Gods heyligdom,
Daer ick met vlijt mijn ooghen weynde,
Om aen te sien het uyterst’ eynde.
Voorwaer du hebsts’ op eenen padt
Ghestelt, seer sorg’lijck end’ ghelatt.
Daer van sy in seer korter stondt,
Ghestortet werden inden grondt.

10. Het is voorwaer een wonder dinck,
Dat sy vergaen zijn soo ghering:
End’ in een ooghenblick ontschenen,
Ja zijn van schrick gheheel verdwenen.
Ghelijck een droom alsmen ontwaeckt,
Hebst duse gantz te niet ghemaeckt,
End’ in’t ontwaecken, haer ghelaet
Verwerpstu Heer met schand’ end’ smaet.

11. Noch werdde my gheswollen t’ hert’,
Als suer deech van spijt ende smert:
End’ wat ick schoon kond’ al versieren,
Daer bleef een prickel in mijn nieren.
Maer ick en hadde gheen verstandt,
Soo ick wel merckte naderhant,
End’ sach dat ick was worden schier,
Ghelijck een onvermistich dier.

12. Doch al’ ghinck ick wijdt uyt de baen,
Soo hingh’ ick dy doch altijdt aen:
Want al wat my mocht’ overcomen,
Du hebst my byder handt ghenomen.
O Heer ick sal door dynen raet,
Gheleydet worden vroeg’ end’ laet:
So dat du my salt stellen Heer,
Tot hooghen staet end’ grooter eer.

13. Wie hebb’ ick inden hemel claer,
Dan dy alleen die my bewaer?
Oft op wien anders kan met lusten,
Op d’ eertsche dal mijn herte rusten.
Mijn vleesch teert uyt, mijn hert’ beswijckt:
Mijn cracht end’ sterckte van my wijckt:
Maer du sterckst my wed’rom mijn Godt,
Du bist mijn eewich erf end’ lott.

14. Want sie, die verre van dy gaen,
Die werden al te niet ghedaen:
Die dy staen aff, als loose hoeren,
Die salstu ten verderve voeren.
Maer tis my beste dat ick gae.
Tot dy mijn God, end’ volg’ dy na,
Ick heb mijn hop’ op dy ghestelt,
Dijn werck sal van my zijn vermelt.