De Lxxiiij. Psalm.

1. O Godt waerom verstootstu ons soo wijt,
Dijn gramschap comt haer als een roock verbreyden,
Stracx over ons de schapen dyner weyden:
End’ brandt als vyer geduerich langen tijt.

2. Ghedenck dijns volckx d’ welck du voor dynen schat
Van ouden tijdt dy hebst willen verwerven:
Ghedenck o Heer der roede dyner erven,
Van dy verlost, end’ Sions dyner stadt.

3. Hef op den voet: com’, slae een harden slach
Om eewichlijck de god’loos’ uyt te roeyen,
Dijn haters, Heer, die in boosdaden groeyen,
End’ t’ heyligdom verwoesten nacht end’ dach.

4. Daermen te voor dijn lof te singhen pleeg’
Daer hoortmen nu dat sy als leewen brullen,
Ja zy gaen noch met hare vanen vullen,
Dijn tempel schoon end’ hangens’ alle weegh’

5. Voorwaer die eerst opboude dyne kerck,
Ging’ in een bosch om aldaer uyt te lesen,
Die schoonste keur van boomen hoog’ gheresen:
End’ werdd’ vermaert van sulck hoochroemlijck werck.

6. Maer nu dees’ lie’n versmyten’t gantz omveir,
Dat schoon beschot end’ kostelijcke stylen:
Sy houw’nder in, met hamers ende bylen,
End’ brekent all’ met schrickelijck ghebeir.

7. Dijn heyligdom hebbens’ int vyer gesmackt,
End’ met den voet die heylighe woonsteden
Ter eerden ne’er seer schandelijck vertreden:
End’ al te schand’ binnen dijn huys ghemaeckt.

8. Sprekend’ in’t hert’, laet het met grondt end’ sandt,
Werden vernielt, gherooft end’ heel geplondert.
s’ Hebben Gods huys geheel, niet uytgesondert,
Gantz uyt den grondt met vyer end’ vlamm’ verbrant.

9. O Heer w’en sien de teeckens nu niet meer,
Van dijn ghenaed’, Propheten ons ontbreken,
Die ons dijn Woort tot troosting’ mochten spreken
Oft segghen toe verlossingh’ ymmermeer.

10. O Godt, hoe langh’ sal dese tijdt noch staen
Dat die dy haet’t dijn eer’ aldus versmade?
End’ dat met schimp dijn vyandt overlade
Dijn heyl’ghen Naem, iss’t nemmermeer gedaen?

11. Waerom berg’stu dijn handt in dyne schoot?
Om ons gheen hulp’ noch bystant te verthoonen?
Trecks’ eenmael uyt, end’ wilse niet verschoonen
Maer help ons Heer in desen swaren noot.

12. Nochtans is Godt, mijn Coninck ende Heer:
Hy ist altijt gheweest van ouden tyden.
Hy is die helpt den mensch bedruckt in lyden:
Op’t aertrijck heel, is gheen verlosser meer.

13. Du hebst de zee door dyne stercke macht
In twee verdeylt, end’ wonderlijck ghescheyden
Den draecken fel die hun int meyr verspreyden
Hebstu den kop vermorzelt end’ vercracht.

14. Leviathan hebstu zijn herden kop,
Als gruys end’ stoff in stucken gantz ghewreven.
End’ tot een spys’ t’ volck der woestijn’ ghegeven.
Beeck ende born’ hebstu doen springhen op.

15. Du hebst verdroog’t de stroomen als een sandt,
Dijn is de dach, de duyster nacht is dyne,
Du schiepst het licht der claren sonnen schyne:
Ghesterr’nt end’ Maen is t’ werck van dyner handt.

16. De palen wijt van d’ eertrijcks ronde perck,
Hebstu ghestreckt nae dijn goet welbehaghen.
De somer werm’, de strenghe winterdaghen,
Sijn dat niet oock all’ dyner handen werck?

17. Gedenck dies Heer, want dit dijn eere raect,
Dat teghen dy dijn vyandt dus derf rasen:
Dat een volck stout van dwaesheyt opgeblasen,
Dijn heyl’ghen Naem aldus te schande maeckt.

18. Heer lever doch den wilden dieren niet,
De siel’ bedruckt van dyner tortelduyven,
End’ wil oock niet uyt dijn ghedacht verschuyven,
Dijn arm’ ghemeynt’ die sitt’t in swaert verdriet.

19. Keer dijn ghesicht’ Heer op dijn vast verbont,
Want duysterniss’ streckt sick aen allen enden:
Roof end’ gewelt, verdrucking’ end’ straetschenden,
Heeft d’ overhant op des aertbodens gront.

20. Laet doch dijn volck d’ welck is in swaren druck,
Niet keeren we’er met schanden overladen:
Maer laet d’ arm volc hoochroemen dijn weldaden,
Mits ghevend’ hun goet voorspoet end’ gheluck.

21. Stae op dan Heer: voer uyt dijn eygen saeck:
Ghedenck des smaets daermed’ sy dy verachten,
Dees dwasen stout, die daghen ende nachten
Niet houden op van hare boos’ opspraeck.

22. Vergeet doch niet hoe dyne vyandt pocht,
Maer laet dy gaen t’ geschrey des volcx ter ooren,
Die dyne macht moetwillich willen stooren,
Want haer ghetier klimt steed’s op, inde locht.