De Lxxvj. Psalm.

1. God is in Juda recht bekent
End’ syne naem is hooch vermaert.
In Israel wort sonder endt
Sijn lof end’ prijs gheopenbaert.
In Salem is zijn hutt’ end’ woning,
In Syon woont ons’ God end’ Coninck.

2. Daer machmen sien door syne cracht:
Ghebroken pylen, sweert end’ schilt,
Den crijgh end’ oorloog t’ eynd’ ghebracht,
End’ alle twist met vred’ ghestilt.
Du bist seer schrick’lijck end’ hoogweerdich:
Meer dan dees roovers seer hooveerdich.

3. De stercke mannen ende stout
Sijn worden schendelijck beroyt,
Het strijdbaer volck met slaep verflout,
En kond’ zijn handen vinden noyt.
Dijn toornigh’ straff’ heeft peerd’ end’ waghen,
God Jacobs, in slaep ne’er gheslaghen.

4. Du bist, du bist verschrick’lijck seer:
Wie sal doch voor dy konnen staen,
Oft voor dijn toorne, soo wanneer,
Hy brandich begint aen te gaen,
t’ Hemelsch’ ghericht hebstu ghegheven,
Dies d’ eerd’ sweeg’ stil: end’ moeste beven.

5. Doe God stondt op in zijn ghericht,
Op dat het volck bedruckt end’ erm,
Mocht wesen uyt den last verlicht,
Van al ghewelt midts dynen scherm.
Want s’ menschen toorn’ is doch niet Heere
Dan stoff end’ oorsaeck dyner eere.

6. Al waren sy gram end’ verwoet,
Du bondtse doch als met een snoer.
Dies yegh’lijck kome met ootmoet,
End’ zijn gheloften recht volvoer,
Laet met gheschencken God vereeren,
Al die omtrent den Heer verkeeren.

7. Brengt u gheschenck met loff end’ danck,
Hem die seer schrick’lijck is van cracht.
Want hy houdt doch in zijn bedwanck,
Der Coninghen end’ vorsten macht,
Hy die berooftse van verstande,
End’ schrickt de vorsten inden lande.