De Lxxvij. Psalm.

1. Mijn stemm’ is tot God gheclommen
Mijn gheschrey is voor hem commen
Hy verhoort doch mijn ghebedt
End’ op myne stemme lett:
My was uyt der maten banghe,
Doe socht ick God met verlanghe:
Mijn hant tot God uytghestreckt
Stonde nacht end’ dach verreckt.

2. Myne siel met rouw bevanghen,
End’ woud’ gheenen troost ontfanghen.
Ja self als ick op God dacht,
t’ Hert viel my schier in onmacht.
Hoe dat ick het overleydde,
End’ al wat ick troost’lijcks seydde,
De gheest bleef m’altoos benawt,
End’ t’ hert’ even seer verflawt.

3. d’ Ooghen hielstu my ontsloten:
Dies hebb’ ick gheen slaep ghenoten,
Maer ick werdde moed’ end’ swack,
Soo dat ick gantz niet en sprack.
Ick docht in mijn hert’ verslaghen,
Op de voorgheleden daghen:
End’ de tijt van overlanck,
Quam my voor, in mijn ghedanck.

4. Ick docht snachts, hoe ick met singhen
Pleeg den tijdt sacht t’ overbringhen:
Mijn hert’ lagh my dach end’ nacht,
Vol sorgh’ ende swaer ghedacht,
Ick keerd’ het aen allen hoecken,
Om den rechten grondt te soecken,
Van het eynd’ tot aen t’ beghin,
End’ sprack dus in mynen sin:

5. Sal my God altijts verstooten,
Ende syner gunst ontblooten?
Sal hy dan my nu voortaen,
Niet meer in ghenaed’ ontfaen?
Sal zijn goetheyt hoogh’ ghepresen,
Ditmael gantz ten eynde wesen?
Is dan zijn woort end’ verbondt,
Wtgheputt tot inden grondt?

6. Sal hem God niet meer beweghen
Om barmherticheyt te pleghen?
Is zijn goetheyt teenegaer,
Toeghestopt met toorne swaer?
Maer als ick’t all’ wel bedencke,
Al ist dat my dees’ sucht crencke,
Ick hop’ eens een bet’ren standt,
Van des allerhoogsten handt.

7. Dies wil ick nu naerder mercken,
s’ Heeren wonderbaere wercken:
Ende syne groote cracht,
Die hy voortijts heeft volbracht.
Ick sal neerstich overlegghen,
Dijn werck, end’ veel wonders segghen,
Van dijn doen, d’ welck groot ghewis,
End’ seer wonderbaerlijck is.

8. O God Heer in dynen tempel,
Sietmen menich schoon exempel,
Van dijn weghen ende macht:
Wie is doch God die dy slacht?
Du bist alleen God almachtich,
Du werckst wonderdaden crachtich,
Onder volcken al te gaer,
Maeckstu dijn sterckt’ openbaer.

9. Du hebst met cracht dyner ermen,
Dijn volck vry kunnen beschermen:
Het gheslacht van Abraham,
Jacobs ende Josephs stam.
t’ Water, t’ water sterck end’ crachtich,
Sagh dy met vrees’ God almachtich:
Ja d’ afgronden diep end’ hoogh’,
Beefden van schrick voor dijn oog.

10. Men sach wolcken dick met hoopen,
Van plasreghen overloopen:
End’ men hoorde donderslach,
Met een schrickelijck ghewach.
Men sach ghins end’ we’er dijn stralen
Als vierpylen nederdalen:
Donder ende blixem dicht,
Heeft den Hemel gantz verlicht.

11. t’ Aertrijck moest’ uyt vreese beven,
Gh’lijck als hadd’ het wech ghedreven:
Dijn voet op zeebaren tradt,
Doch men sach noyt dynen padt.
Du hebst dijn volck ende knapen,
Heer gheleydt als een hoop schapen,
Tot in het beloofde landt,
Door A’rons end’ Moisis handt.