De Lxxviij. Psalm.

1. Comt voor mijn volck, om mijn leer’ aen te hooren:
End’ wilt met vlijt toe neygen uwe ooren,
Om te verstaen d’ uytspraeck van mynen monde,
Want ick u hier een wondersaeck verconde
End’ wil u oock spreeckwoorden doen verstaen,
Met goet bericht van oude tyden aen.

2. d’ Welck wy gehoort selff hebben end’ vernomen,
End’ is tot ons van ons’ Voorvaders komen:
Dat willen wy nu voorts te kennen gheven
Haren gheslacht die na ons sullen leven.
End’ legghen uyt, de macht Godts groot end’ sterck,
Sijn prijs, zijn loff, end’ menich wonderwerck.

3. Godt heeft een bondt met Jacob opgerichtet,
End’ syne Wet in Israel ghestichtet,
De welck’ hy heeft ons’ Oud’ren scherp bevolen:
Te leeren voorts haer kinders onverholen:
Op dat sy werdd’ van t’ komstighe gheslacht
Verstaen: end’ soo van kindt tot kindt ghebracht

4. Als dats’ op Godt haer souden vast betrouwen,
End’ in ghedacht zijn wonder wercken houwen,
End’ zijn ghebot met grooten vlijt natrachten:
End’ niet den aert van hare Vaders slachten
Steeg’ end’ rebel, die noyt den rechten voet
En wilden gaen, noch trouw’ zijn van ghemoet.

5. Het strijdtbaer volc der cloeck’ Ephraimieten,
Die metten bogh’ soo rustich konden schieten,
Sijn in den strijdt nochtans niet staende bleven,
Maer hebben stracx haer in de vlucht begheven,
Mits sy Godts bondt noyt hadden recht geacht:
Noch syne Wet van herten naeghetracht.

6. Sy hebben stracx zijn wonderwerck vergeten,
End’ van zijn cracht geheel niet willen weten,
Die hy nochtans verthoont hadd’ in’t besonder:
Voorwaer hy heeft voor hare vaders wonder,
In’t landt Soan end’ Egypten gewrocht,
Dat het wel klaer een yegh’lijck mercken mocht.

7. Hy scheyd’ ontwee de zee met hare baren,
End’ liet zijn volc droogs voets daer over varen:
Als eenen tas packt’ hy de water kolcken.
Hy voerde t’ volc des daechs door eener wolcken
End’ liet hun s’ nachs voorschynen hel end’ claer,
Een grooten brandt die lichtes’ altegaer.

8. Hy heeft de rotz’ inder woestijn’ doorgraven,
Daer mensch’ end’ veeh den dorst soud’ mogen laven,
Wt eener kluft: Hy deed’ met groote hoopen,
Wt harden steen end’ klippen water loopen,
End’ bracht een bronn’ van water claer end’ soet,
Die met gewelt stroomd’ als een stercke vloet.

9. Noch voeren sy voorts niet te min in sonden,
So dat sy we’er inder woestijn’ bestonden,
Den hooghsten Godt te tergen end’ te stooren:
End’ derfden hem in haer hert’ wel bekooren,
End’ eysschen spijs’ daermed’ haer boose lust
Geboetet werdd’, end’ hare brant geblust.

10. Want: sy op hem dus wederspannich spraken,
Soud’ Godt een disch wel veerdich cunnen maken,
In dees’ woestijn’? Die stroomen ende beken,
Wt harden steen met cracht heeft doen uytbreken,
Soud’ hy zijn volck wel kunnen boven dien,
Met broot: end’ vleesch in dit woest velt versien?

11. Godt hoordet aen, dies hy bestont t’ ontbranden,
So dat daer vyer in Jacob quam ophanden,
Sijn toorne werdt in Israel ontsteken,
d’ Wyl’ sy van Godt lichtveerdich afgeweken
Hem gheen gheloof’ en hadden toeghestelt,
Noch sick vertrouw’t op zijn hulp’ end’ gewelt.

12. Hoe wel al eer sy dees’ propoosten dreven,
Godt een bevel den wolcken hadd’ ghegheven,
End’ op ghedaen des hemels deur end’ salen,
Daer uyt hy liet het Mann’ als reghen dalen,
Van boven ne’er tot spys’ in haren noodt,
Soo dat hy hun ghegunt hadd’ hemels broot.

13. Een sterff’lijck mensch ghenoot der Eng’len spyse,
Dies Godt hun gaf ghenoech in aller wyse:
Maer zijnde sat, de walghe ginck hun steken.
Godt dan om sulcx met recht op hun te wreken,
Heeft inde locht een Oosten wint ghebracht,
End’ med’ verweet den Zuyden door zijn cracht.

14. Daer sachmen stracx met een stormwindich weder,
Vleesch regh’nen dicht als stof van boven neder,
Een grooten hoop van voghels quam te lande
Vallen soo dicht als t’ sant ligt aender strande.
Die daelden vast int legher spaed’ end’ vroeg’,
End’ gantz rontom daer t’ volck zijn leger sloeg.

15. Sy vielen toe seer ghierichlyck end’ aten,
Den buyck heel vol end’ wel sat boven maten:
Maer of sy schoon haer will’ all’ hadden kregen,
So’n bleef nochtans de lust niet onderweghen
Ja knauw’den noch de spys’ in haren mont,
Doe Godes torn’ heet teghen hun opstont.

16. Hy sloechse doot, end’ brocht die frischten omme,
Soo dat daer bleef die uytghelesen blomme,
Van Israel end’ Hare jongh’ ghesellen.
Noch wilden sy dies hun gheloof niet stellen
Op haren Godt end’ op zijn wonderwerck:
Maer sondichden daer naer noch even sterck.

17. Daerom bracht hy met veel verscheyden plagen,
Haestich te niet haer schoone jonghe daghen.
Tis waer doe sy begonden te vermercken
Dat Godt haer doodd’ om hun god’loose wercken,
Soo hebben sy ten lesten sick bekeert,
End’ Godt wel vroech ghesocht end’ oock geeert.

18. Wat mits der straf, so werdden sy gedachtich,
Dat hare sterckt’ alleen was God almachtich:
End’ datse Godt, de sterck’ God der heyrscharen,
Kond’ inden noot verlossen end’ bewaren.
Doch t’ was maer slechts ghehuychelt metten mondt:
Want hare tongh’ beloog t’ hert inden gront.

19. t’ Ghemoet was noyt oprecht in Godt den Heere,
Noch sy ghetrouw’ in zijn verbont end’ leere:
Nochtans bleef Godt soo goet end’ vol genaden,
Dat hy vergaf haer sonden end’ misdaden,
End’ woud’se noyt verderven all’: maer brack
Dickmael sijn toorn’ die noyt gheheel ontstack.

20. Want hem gedacht’ als dat een mensch ten ende
Niet anders is dan vleesch vol van ellende,
Oft eenen wint die wech waeyt sonder keeren.
Hoe menichmael hebben sy Godts des Heeren
Gramschap verwect, sijn stercke macht beproeft,
Inder woestyn’ end’ synen gheest bedroeft?

21. Ja telckens we’er sijn tot hun aert gekeeret,
End’ hebben God met morren seer onteeret,
Sijn macht versocht, end’ binnen seker maten
Godt Israels den heyl’ghen willen vaten.
End’ dachten niet aen syner handen cracht
Doe hys’ onlancx verlost’ uyt s’ vyants macht.

22. Daer hy seer claer liet in Egypten mercken
End’ in Soan zijn groote wonderwercken:
End’ hadd’ in bloet haer stroomen al verwandelt,
End’ voorts alomm’ met beken soo ghehandelt
Dat t’ water gantz van smake niet en docht,
Soo dat daer uyt geen mensche drincken mocht.

23. Hy schickt’ een swerm van Wespen ende vlieghen,
Die atens’ op tot kinders inde wieghen.
Hy liet haer koets’ end’ bedden al becruypen
Van vorschen vuyl. End’ gaff den boosen ruypen,
t’ Eten heel op, de vrucht des gantschen lants.
De sprinckhaen att het sweet des ackermans.

24. Met hagelsteen sloech hy den wijnstoc neder,
Den vygheboom verdarff hy met onweder.
Ooc werdd’ haer veeh end’ kudden ne’er geslagen,
Met haghel, storm end’ stercke donder vlaghen,
Hy coeld’ op hun zijn gramschap ende moet,
End’ liet zijn toorn’ ontsteken als een gloet.

25. Want hy beval den Engh’len syner wraken
Sy souden sick stracx teghen hun opmaken,
Om synen toorn een open baen te claren,
Als die geenssins en wild’ haer leven sparen.
Daerom gaff hy des vees het alderbest,
In sware sterft’, end’ doodelijcke pest.

26. Die eerst ghebor’n op all’ Egypten erven
Ded’ hy met macht des slaenden Engels sterven
De frissche jeugt van Chams geslacht end’ hutten,
En kond’ den doot van haren hals niet schutten.
Daer uyt bracht hy zijn volck met stercker handt
Ghelijck een kudd’ in’t wilt end’ t’ woeste landt.

27. End’ leydde t’ volc, vry sonder achterdincken,
d’ Welck in’t zee sach sijn vyanden versincken,
End’ brachtse voorts in lustbare woonsteden
Van t’ heylich landt, end’ lietse daer intreden,
Tot aen den bergh’ die zijn hant end’ ghewelt:
Verworven hadd’ end’ syn’ volck toeghestelt.

28. Hy heeft voor haer de volcken uyt gedreven
End’ hun het landt tot eyghen erff ghegheven:
Alwaer de stamm’ Israels met haer sonen
Souden voortaen deur Gods ghenade wonen.
Noch even wel bekoordens’ haren Godt,
End’ hielden noyt zijn bont noch zijn ghebot.

29. Maer volgden steeg den aert van hare Vaders,
End’ weken aff als trouweloos’ verraders,
Besyden sweegs end’ slim als loose boghen.
Sy hebben Godt met valscheyt ende loghen,
Met menich beelt, kappel, kerck, end’ autaer
Tot swaren toor’n verwecket teghens haer.

30. Want doe Godt merckt’ alsulck’ ontrouwe wesen,
Is hem zijn torn in haesten opgheresen,
End’ heeft met walgh’ t’ volck Israels verstooten
Hy heeft Siloh bestaen gheheel t’ ontblooten,
Van al haer eer, mits hy strackx daer van schiedt,
End’ zijn woonsted’ onder den mensch verliet.

31. Sijn Bondtkist werdt vervoert in vremde landen,
Sijn heerlijckheyt quam in des vyants handen.
Hy nam zijn volck in sulcker groot’ onweerden,
Dat hy het gaff in s’ vyants scherpe sweerden:
Van wien het wert seer jammerlijck vermoort:
So seer was Godt op syner erf ghestoort.

32. Haer manschap frisch werd’ met den vyer verslonden,
Haer maegd’kens jonc treurhertich t’ aller stonden
Hebben noch vreugt, noch bruyloftsfeest gedreven.
Haer priesters zijn doodt onder t’ sweerdt ghebleven:
Ja selv’ een man en werde van zijn vrouw
Schier niet beweent, voor den gemeenen rouw’.

33. Maer g’lijck een heldt die vanden wijn ontslapen
Schielijck ontwaect end’ tiert end’ grijpt de wapen
Even alsoo ontwaeckte Godt de Heere,
End’ achter ruggh’ sloech synen vyant seere:
Daermed’ hy hem toevoegde schand’ end’ smaet,
Die dueren sal soo langh’ de werelt staet.

34. Hy’n heeft niet meer op Joseph willen achten,
Noch lust ghehadt aen Ephraims gheslachten:
Maer heeft ghehadt aen Juda zijn ghenoegen,
Om hem aldaer ter wooninghe te voeghen
Den berg Sion end’ d’ uytvercoren stadt,
Heeft God de Heer voor d’ allerliefst’ ghehadt.

35. Aldaer heeft hy zijn heyligdom ghestichtet
Als een palleys dat hoogh’ is opgherichtet,
End’ staet soo vast op synen grondt gheleghen,
Als d’ eertrijck self, d’ welck niet en kan bewegen,
Daer heeft hy ooc David noch jonc end’ slecht,
Wt een schaepskoy ghekoren tot zijn knecht.

36. Hy nam hem op, daer hy zijn schapen weydden
Op dat hy soud’ regeren ende leyden
Jacob zijn volck, end’ Israel eendrachtich.
Daerom heeft ooc David trouw’ end’ warachtich
Na zijn vrom’ hert’, des Heeren volck gheweydt
End’ wijsselijck onder zijn handt gheleydt.