De Lxxx. Psalm.

1. Dv herder Israels wil hooren
Tot dijns volcks stemme neyg dijn ooren,
Die du de stamm’ van Josephs bloet,
Als schapen houd’st in dijn behoet,
End’ sittest tusschen Cherubins:
Verschyn den volck dijns huysghesins.

2. Wil dyne macht nu vry ontwecken,
End’ over Ephraim verstrecken:
Benjamin end’ Manasses me’,
Help end’ breng ons in goede vre’,
Wt desen last end’ swaer verdriet,
Daer inn’ men ons nu steken siet.

3. Wil ons o Heer nu wederbrenghen,
Die wy verstroyt zijn, end’ ghehenghen,
Dat dijn ghenadich aenghesicht,
In desen noot ons nu verlicht’
Soo sullen wy van alle pijn,
Door dijn aenschijn ontslaghen zijn.

4. Hoe langhe sal noch dyne toren,
Teghen t’ ghebet dijnr’ uytverkoren,
Staen branden als een heeten gloet?
Du spijst ons met druck end’ weemoet
Du schenckest ons om ons’ misdaet,
Van bitter traenen volle maet.

5. Du hebst ons met ons’ naeghebueren,
Twist ende tweedracht doen besueren?
Ons vyandt drijft met ons zijn spott,
Vergad’r ons we’er du stercke Godt:
Gheeff dat dij aensicht ons beschijn’,
Soo sullen wy gheholpen sijn.

6. Een wijnstock uyt Egypten landen
Hebstu verpoot’t met eyghen handen,
Du hebst groot volck ghejaegt uyt t’ landt,
End’ hem in haere plaets’ gheplandt.
Du hebst het aerd’rijck toebereyt.
End’ verr’ zijn wortel uytghebreyt.

7. Hy heeft sick over t’ landt verstrecket,
Sijn scheem heeft berghen overdecket:
Sijn rancken schoten seer hoog op,
Tot aen der ced’ren hoogste tsop:
Sijn telghen streckten van den strandt,
Tot aen des grooten waters kant.

8. Waerom’ hebstu sijn tuyn ontloken,
End’ syne heymingh’ afghebroken,
Dat yegh’lijck nu hem rooft end’ pluckt?
t’ Swijn heeft zijn wortel uytgheruckt,
De wilde dieren met hoomoet
Die hebben hem gantz omghewroet.

9. Vergaer ons we’er God der heyrcrachten
Sie uyt den hemel: will’ het achten,
Besoeck den wijnstock die dijn handt
Self in der eerden heeft gheplandt:
End’ op de scheut jong ende teer,
Die du ghesterckt hebst tot dijn eer.

10. Hy is eylaes met brandt verdorven,
Ghehackt, ghesneden end’ doorkorven:
Dijn volck vergaet: wy nemen aff,
Midts dynen grim end’ toorne straff.
Wil doch den man o Heer bystaen,
Die du dy hebst ghenomen aen.

11. Soo sullen wy van dy niet wijcken,
Ghenes’ ons, laet ons niet beswijcken,
Wy sullen loven dynen naem:
Almachtich God breng’ ons te saem’,
Gheef dat dijn aensicht ons beschijn:
Soo sullen wy gheholpen zijn.