De Lxxxij. Psalm.

1. God is gheseten ter vierscharen,
Daer hy de vorsten doet vergaren:
Hy staet hoog onder d’ overheydt,
Daer oordeelt hy met recht bescheyt:
Hoe lang, spreect hy, Richters verheven
Sult ghy noch onrecht vonnis geven,
End’ nemen de persoonen aen,
Om den God’loosen voor te staen?

2. Doet recht den ermen ende wesen,
Die voor ghewelt hun moghen vreesen:
Ontslaet den schamel’n, int ghericht,
Als hy met onrecht wort beticht.
Staet den bedruckten voor end’ d’ ermen,
End’ soeckts’ in haer recht te beschermen:
Ja doet hun hulp’ end’ onderstandt,
End’ losts’ uyt der god’loosen handt.

3. Maer wat. Aen hun is niet te winnen:
Sy’n hebben noch verstant noch sinnen,
End’ zijn verduystert end’ verblent,
Al ghinck de wereldt over endt.
Ick segt: Ghy zijt, als cleyne goden,
Men vreest u end’ houdt u gheboden:
Ghy vorsten zijt mits uwe macht,
Als kind’ren Gods terecht gheacht.

4. Nochtans ghy moet all’ den doot sterven,
End’ als een ander mensch’ verderven:
Ghy moet oock blyven inden loop,
Als d’ aller minste vanden hoop.
O God stae op in grooter weerden,
Regeert end’ richt Heer op der eerden:
Want heel de werelt is doch dijn,
Met all’ het volck die daer op zijn.