De Lxxxiiij. Psalm.

1. Hoe lief, hoe soet, end’ aenghenaem
Sijn dijn woonsteden seer bequaem,
O lieve God Heer der heyrscharen!
Mijn siel verlangt met grooten lust,
Ja sucht end’ steent, end’ heeft geen rust,
Om in dijn tempel te vergaren:
Van vreugden t’ hert in’t lijf my springt,
Alst op den Heer des levens dinckt.

2. Een musch’ end’ swalw’ heeft in’t ghemeyn
Een huysken oft een nestken cleyn,
Daer sy met hare ioncxkens rusten:
Mijn God, mijn Coninck, dijn autaer
Is al mijn lust: Och mocht ick daer,
In dynen tempel my verlusten.
Wel hem die in dijn wooningh’ Heer,
Verkeert end’ gheeft dy prijs end’ eer’.

3. Wel salich is de man ghewis,
Wiens cracht op dy ghebouwet is,
End’ neemt ter herten dyne weghen.
Die treckt door t’ dorre moerboom dal,
Weet dat hem God een bronn’ zijn sal:
Oock die door’t nat treckt end’ met reghen
Begoten wordt, in overvloet,
Houdt hem voor synen seghen goet.

4. Sy treden vast van rott tot rott,
Tot dat sy voor den Heere Godt,
Verschynen, end’ in Sion comen.
God der heyrscharen eewich Heer,
Tot mijn ghebet dy gunstich keer,
Laet mijn stemm’ werden aenghenomen.
Du Jacobs God hoor my doch aen,
End’ wil na mijn ghebet verstaen.

5. O God’ ons’ schilt vast ende dicht,
Sie dijns ghesalfden aenghesicht.
Want eenen dach in dijn voorhoven,
Is ongh’lijck beter, seggh’ ick vry,
Dan duysent elders sonder dy.
Ick soud’ my liever sien verschoven,
Tot aen den dorpel van dijn huys,
Dan in het hof van t’ boos ghespuys.

6. Want God de Heer is in Syon,
Ons’ schilt ons’ licht end’ claere sonn’,
Die ons sal met ghenaed’ vercieren:
End’ den oprechten van ghemoet,
Sal hy niet sparen gh’luck noch goet:
Want hy’t hun gunt seer goedertieren.
Godt der heyrscharen wie op dy:
Wel vast vertrouwt, is salich vry.