De Lxxxv. Psalm.

1. Dv hebst wel eer dijn liefd’ end’ gunste groot,
Heer, aen dijn lant seer opentlijck verthoont:
t’ Gevangen volc Jacobs verlost in noot,
End’ zijn misdaet vergeven end’ verschoont,
Ja du hebst vry zijn sonden all’ bedeckt:
End’ afghewend’t dijn toorn’ op hun verweckt.
God onses heyls breng ons nu oock te recht:
Dijn toornee sy gantz end’ gaer ne’erghelegt.

2. Oft salt du Heer dus eewich zijn ghestoort?
Sal dyne toorn’ verlenghen alle tijdt?
Saltdu ons niet verquicken van nu voort,
Op dat dijn volck we’er werd’ aen dy verblijt?
Laet ons dijn gunst genadich schouwen aen,
Al hebben wy seer grootelijckx misdaen,
End’ dijn ghenad’ o Heer ons mede deyl’:
Verleen’ ons oock dijn bystant ende heyl.

3. Ick wil met vlijt aenhooren s’ Heeren woort:
Hy sal zijn volck van vrede doen vermaen:
Sijnde niet meer op hare sond’ verstoort:
Dies sullen sy van dwaesheyt oock afstaen.
Sijn heyl voorwaer is den mensch aller na’st,
Die met een vrees’ op Gods gheboden past:
Op dat in ste’ van lyden allerhandt,
Vreugt, prijs end’ lof wed’rom innem’ ons landt.

4. Ghenade sal met waerheyt gaen te gaer:
Vreed’ sal den mondt der gh’recht’heyt minlijck bie’n:
De waerheyt sal voort spruyten schoon end’ claer
End’ g’recht’heyt schoon ne’er uyt den hemel sien.
De Heer’ sal ons verleenen alle goet:
End’ gheven vrucht des landts in overvloet.
Voor hem sal gaen gherechticheyt in swanck
End’ onvertzaegt betreden haren ganck.