De Lxxxviij. Psalm.

1. O Heer mijn hulp’ end’ mijn ontset
Ick schreye tot dy dagh’ end’ nachten,
Laet voor dy comen myne clachten,
End’ mijn ootmoedighe ghebedt:
Tot mijn gheschrey neyg doch dijn ooren
Om my goetgunstich aen te hooren.

2. Mijn siel is sat van druck end’ noot,
Mijn leven is schier onder d’ eerde:
Ick ben gheacht van minder weerde,
Dan die in’t graf ligt nae zijn doot.
Ick ben als een man vol van smerte,
Die gheene cracht heeft in sijn herte

3. Ick ben mijns levens los end’ quijt,
Van allen menschen gantz verlaten:
Als die vermoort zijn op der straten
Die m’in een kuyl daer henen smijt.
Daer du gheen sorgh’ will’st overdraghen,
Want van dijn hant zijn sy gheslaghen.

4. Du hebst my inden diepsten grondt,
Der duysterniss’ doen nederbucken:
Daer my dijn toorne swaer comt drucken:
End’ overvalt my t’ elcker stondt:
Dijn golven ende stercke baren,
Makent my bang’ end’ vol ghevaren,

5. Mijn vrienden zijn van my vervreemt,
Ick ben hun eenen grouwel worden.
Van dyne banden die m’omgorden,
Word’ ick soo cranck end’ gantz verlempt,
Dat ick gheen middel en kan vinden,
Om my daer uyt eenssins t’ ontwinden.

6. Mijn ooghe sprietelt ende treurt,
Van dit swaer cruys end’ groot ellende:
Ick bid’ dy daegh’lijcks sonder ende
Met uytghestreckter handt: Dit deurt
Och al te lang: wiltu Heer wachten,
Datm’ aen een doodt mensch’ merck’ dijn crachten?

7. Sal dan een doot mensch’ we’er opstaen,
Om dynen naem te comen loven?
Oft die in’t graff sijn ne’er gheschoven,
Van dijn ghenade doen vermaen?
End’ die sijn vanden doot verslonden,
Sullen die dyne trouw’ orconden?

8. Oft salmen inder duysterniss’
Sien konnen dyne wonderwercken.
Oft dijn gherechticheyt bemercken,
In t’ landt daer’t al vergheten is?
Nochtans com’ ick met mijn ghebeden,
Des morghens vroeg Heer tot dy treden.

9. Waeromm’ verstootstu my soo straff,
End’ houd’st dijn aenghesicht verborghen?
Ick steeck vol kommers ende sorghen,
Tot inder doot van mijn jeugt aff:
Dijn grousaem schricken moet ick draghen.
Dwelck my het hert’ gantz doet vertzaghen.

10. Dijn toor’n is over my ghegaen,
Ick ben verbaest midts dijn verschroomen:
Die dagh’lijcks my als waterstroomen,
Omcing’len end’ my nederslaen,
Ick vind’ m’allomm’ waer ick my keere,
Met dynen toorn’ omgordet Heere.

11. Du heb’st van my vervremdt seer wijt,
Mijn naeste vrienden ende maghen,
Die my goet hert’ pleghen te draghen,
End’ kenden my voor desen tijdt,
Sijn t’ samen nu van my gheweken:
End’ laten m’inden last nu steken.