De Lxxxix. Psalm.

1. Ick wil Gods goetheyt groot lofsingen dach end’ nacht,
End’ condigen zijn trouw van geslacht tot gheslacht.
Want ick segt voor gewis dat syne gunst ghestichtet
Staet eewich onbeweegt, zijn ware trouw verlichtet
Seer schijnbaerlijck end’ claer des hemels omloop schoone,
End’ staet daer in ghevest als in haer eyghen throone.

2. Ick hebbe (spreeckt de Heer) een sterck verbont gheslaen
Met mijn vercoren knecht, end’ hebb’ een eedt ghedaen,
David mijn dienaer trouw: Als dat ick sal volvueren
Sijn stamm’ in eewicheyt, end’ eewelijck doen dueren,
Sijn Conincklijcken stoel: op welcken ick wil stellen,
Sijn afcomst inde ry’ niet moghelijck om tellen.

3. De hemels loven Heer dijn wonderbaere macht,
End’ in der heyl’ghen schaer wort dijn trouw groot gheacht:
Want wie is doch so groot in alle hemelrijcken,
Die sick by Godt den Heer, soud’ derven vergelijcken?
Oft onder d’ enghels sterck end’ hemelsche heyrcrachten,
Die sick mocht eenichsins beneven God yet achten?

4. De Heer is seer gevreest in syner heyl’gen raet:
End’ schrick’lijck boven all’ wat in’t rondt’om hem staet
O Heer almachtich God o God Heer der heyrscharen,
Du sterck end’ crachtich God, wie kan sick by dy paren?
Dijn waerheyt ende trouw bestendich t’ allen tyden,
Omcinghelt dy o Heer rontom aen allen syden.

5. Du dwing’st de wilde zee end’ leg’st haer baren ne’er,
Soo wanneer sy ontstelt van storm is end’ onwe’er,
Du hebst Egypten fel, vermorselt met veel plagen:
Door dynen stercken erm dijn vyanden verslagen.
Het hemelrijck is dijn, dijn is het aertrijck ronde,
Du hebst de werelt heel geschapen uyt den gronde.

6. Du hebst het zuydt end’ t’ noord’ verordent seer bequaem,
Hermon end’ Tabor hoogh’ sijn vrolijck in dijn naem:
Dijn erm is vol ghewelts, dijn handt is sterck end’ crachtich,
Dijn rechte handt om hoog verheven is almachtich,
Gericht’ end’ vroomheyt sijn dijns richter stoels woonsteden,
Men siet ghenaed’ end’ trouw’ voor dy ghestadich treden.

7. Welsalich is het volck dat sick in dy verheugt,
End’ recht verstaet waer in het sal bedreyven vreugt:
In’t licht dijns aenghesichts sullen sy gaen haer weghen,
End’ juychen dach voor dach, in dynen naem end’ seghen:
Want sy doch voor gewis door hare gantsche leven
Mits dijn gerechticheyt hoogh sullen zijn verheven.

8. Want du bist Heer alleen de roem van haere cracht,
Midts dijn ghenad’ end’ gunst sal werden hooggheacht,
De hoorn’ ons’ lofs end’ prijs Want onse schildt wel vaste,
Staet in Godt onsen Heer, die ons helpt uyt den laste:
Ons Coninc ende vorst en kan ons niet beschermen
So ons God Israels niet selve reyckt sijn ermen.

9. Du hebst hier voortijdts Heer’ dy selfs gheopenbaert,
Dijn uytverkoren knecht, end’ dijn hert’ dus verclaert.
Ick hebbe myne hulp’ geschoncken uyt ghenade
Den machtighen, die ick uyt allen last end’ smade,
Verheven hebb’ om hoogh, als eenen die soud’ wesen
Wt midden mynes volcks besonder uytghelesen.

10. David mijn trouwe knecht vant ick nae mijn ghemoet,
Dies hebb’ ick hem gesalft met heylich oly soet.
Daerom sal myne handt wel vast hem onderhouwen,
End’ mijn erm houden vast, op dat hem niet benouwen
Sijn vyanden met cracht: noch goddeloose boeven
Heur hinder doen oft last: oft sijn gemoet bedroeven.

11. Sijn vyanden wil ick verbreken gantz ontwee:
End’ syne haters slaen met allerhande wee.
Mijn waerheyt gunst end’ trouw’, sullen steed’s by hem wesen:
Sijn hoorn’ in mynen naem sal staen hoog’ opgeresen
Ic wil hem metter hant tot aende zee doen raken,
End’ metter rechter vuyst, der stroomen eynd’ ghenaken.

12. Du bist mijn Vader Heer, sal spreken hy tot my:
Mijn Godt, mijn stercke helt, mijn heyl, end’ toevlucht vry.
Mijn eerst geboren soon, noem ick hem insgelijcken:
End’ wil hem stellen hoog ov’r alle coninckrijcken
Ic wil hem mijn genad’ ooc eewich doen beklyven
End’ laten mijn verbondt by hem bestendich blyven.

13. Sijn afcomst ende stamm’ sal nemmermeer vergaen.
Sijn Coninclijcke stoel sal so lang’ blyven staen
Als t’ hemelsche gebouw. End’ so dan t’ een’ghen daghen
Sijn kinders wilden zijn van myne wet ontslagen,
Oft mijn recht end’ verbont onheylichlijc verachten,
End’ mijn geboden reyn niet na en wilden trachten,

14. So wil ic by hun zijn met mijn roed’ ende staff’
End’ plaghen velerley, tot haerder sonden straff’
Maer niettemin mijn gunst en sal hem dies niet lieghen,
Noch mijn ghetrouw’ beloft, hem eenichsins bedriegen
Want ick doch niet en wil aftreden mynen bonde,
Noch wederroepen t’ woort ghegaen uyt mynen monde.

15. By myner heylicheyt heb ick eens eedt gedaen,
Tot David mynen knecht, dien ic niet af sal gaen:
Datmen zijn saet end’ stamm’ sal kunnen eewich speuren,
End’ syne throon so lang’ voor my sal blyven deuren.
Als die hel-klare son, Oft als het licht der manen,
Die myner warer trouw’ den menschen steed’s vermanen.

16. Du hebst hem nu nochtans met smaet van dy verjaecht,
End’ dijn ghesalfden Heer in tooren swaer geplaecht.
t’ Verbondt met dynen knecht maeckstu nu van onweerden,
Sijn Conincklijcke croon hebstu ghesmackt ter eerden
Sijn tuyn, sijn schut end’ scherm hebstu gantz doen ontblooten,
End’ sijn blockhuysen sterck vernielt end’ omgestooten

17. Elck een die voor by gaet maeckt hem tot vryen buyt:
Sijn naebuer spott met hem, end’ hist hem schamp’rich uyt.
Du hebst sijns vyandts handt verheven boven maten.
End’ het gemoet vervreugt van alle die hem haten:
De scherpe sne’ sijns sweerts verplomt end’ omghevouwen:
End’ hebt hem inden strijdt niet staende willen houwen.

18. Sijn suyverlijck cyraet hebstu te niet ghedaen,
End’ synen Coninckstoel ter eerden ne’ergeslaen.
Du hebst de bloey’nde jeugt vercort’t haer jonghe daghen,
Oneer end’ schand’ eylaes hebstu hem laten dragen:
Och Heer hoe langh’ salt du dy verre van ons maken?
Sal dyne toor’n altijts als een viervlamme blaken?

19. Ghedenck doch Heer, hoe cort end’ snel dat mijn tijdt zy,
Soud’ dan de mensch om niet ghescapen zijn van dy?
Want wie is die der leeft die niet eens en moet sterven,
Oft die den onderganck end’ graf niet sal beerven?
Waer is dijn goetheyt Heer der tyden overleden
David met eedt belooft midts dijn bermherticheden?

20. Gedachtich sy des smaets dijn dienaren geschiet
Dies ick drag’ inden schoot van veel volcks swaer verdriet,
Die dy seer vyant zijn end’ schendich van dy clappen.
End’ lasteren met smaet Christum end’ zijn voetstappen,
Doch God de Heer moet zijn gelovet end’ ghepresen,
Nu end’ in eeuwicheyt: Amen t’ moet also wesen.