De Xc. Psalm.

1. Dv bist o Heer ons’ toevlucht t’ eew’ghen daghen,
Altijts gheweest end’ onse borcht gepresen:
Al eer oyt berg oft heuvel was gheresen,
Aerd’rijck gemaeckt oft s’ werelt gront geslagen,
Du bist o Heer van gheslacht tot geslacht,
Altoos gheweest een Godt van stercker macht.

2. Alst dy gelieft du keer’st den mensch tot eerden.
Soo du maer sprek’st, ghy menschen volck met scharen,
Keert wederom tot stof van kleynder weerden:
Want voor dijn oog’ een tijt van duysent jaren,
Wort als een dach van ghisteren gheacht,
Oft als de tijt der schildtwaeck inder nacht.

3. Du stort’st op hun dijn stormen ende buyen,
So sietmen stracx dats’ als een droom verswinden:
Men salse groen op eenen morghen vinden,
Ghelijck als gras end’ ander teere cruyen.
Die s’ morghens schoon in hare bloeytsel staen,
t’ Savons gemaeyt zijn gants end’ gaer vergaen.

4. Want wy vergaen midts dyner onghenaden
End’ worden heel door dynen toorn’ verslaghen:
Als du voor dy wilst nemen ons’ misdaden,
End’ op het scherpst’ ons’ sonden ondervraghen,
End’ onse schuldt verborgen breng’st in’t licht,
End’ bloot ontdeck’st voor dijn claer aengesicht.

5. Ons’ dagen zijn in dijn’n tor’n overstreken:
Wy gaen te niet: ons’ jaren sonder achten,
Verswinden snel, gelijck eens mans gedachten:
Want s’ levens tijt is met een pael besteken,
Van tseventich oft (dwelck seer selden is,)
Van tachtich jaer, voor die, zijn sterck end’ fris.

6. Noch is de bloem van dese korte jaren,
Druck, kommer, last, end’ vele moeyt’ verloren.
Sy vliegt stracx heen’, end’ wy gaen mede varen,
Och wie kendt, Heer, de cracht van dynen toren,
Oft wie begrypt dyn’ gramschap in zijn gheest,
Nae dat t’ behoort dat dijn naem zy ghevreest?

7. Daerom leer ons een goede rek’ning maken,
Van onsen tijdt, op dat wy onse leven,
Wel schicken Heer, end’ ons’ ghemoet begheven
Om tot verstant end’ wijsheyt te gheraken
Keer dy tot ons, hoe langhe duert dit noch?
Versaen dy Heer met dyne knechten doch.

8. Des s’ morghens vroeg wil ons met gunst versaden,
Dat ons’ hert juych’ in dijn goet welbehaghen
Ons’ leven lanck: end’ zy met vreugt gheladen.
Verheugh’ ons Heer want dees’ verleden dagen,
Hebstu ons seer vernedert end’ bedroeft:
End’ langhen tijt met teghenspoet beproeft.

9. Dijn werck o Heer beschick in sulcker voegen,
Dats’ heerlijck schoon verschijn aen dyne knechten:
End’ dat dijn eer blijck over haer gheslechten:
God hebb’ aen ons een lust end’ goet genoegen.
Stuer, Heer, ons’ werck in dyne rechte baen,
End’ richt het werck daer wy de handt aen slaen.