De Xcij. Psalm.

1. Het is een schoone saecke
Datmen dy love Heer,
End’ t’ hert’ tot dijns naems eer
Met singhen vrolijck maecke.
End’ dijn ghenaed’ vertelle,
vroeg inden dageraet,
End’ inder nacht wel laet,
Dijn waere trouw’ voorstelle.

2. Op snaren spel end’ fluyten,
Met harpen soet gheclanck,
End’ met der stemmen sanck,
Op een accoort van Luyten.
Want midts dijn wonderdaden,
Hebstu my Heer verheugt,
Ick juych’ end’ ben vervreugt,
In t’ werck van dyn’ ghenaden.

3. Och hoe groot end’ besonder
Sijn dyne wercken Heer!
End’ dijn ghedancken seer
Verborghen diep’ end’ wonder!
De goddeloose dwasen,
En weten hier niet van:
Noch dit verstaet gheen man,
In gheckheyt opgheblasen.

4. Als dat de god’loos’ groeyen,
Gh’lijck als een gras int veldt:
End’ die hier doen gheweldt,
Een tijt lanck lustich bloeyen.
Om t’ eynde van haer leven
Gantz eew’lijck te vergaen.
Maer dit Godt salt bestaen,
End’ eewich zijn verheven.

5. Sie, dyne haters Heere,
Dijn haters vergaen all’,
Wie t’ boose doet, die sal
Verstroyt zijn met oneere.
Maer du salt hoogh’ opsteken
Mijn hoornen inde lucht,
Dies ick tred’ onbeducht,
d’ Eenhorne vergheleken.

6. Du salt my t’ hooft bedauwen,
Met oly frisch end’ soet:
Dies sal ick mijn ghemoet
Aen mynen vyandt schauwen.
Ick sal met mynen ooren,
Van myne haters boos,
End’ menschen goddeloos,
Noch blyde tydingh’ hooren.

7. Als palmen die schoon bloeyen,
Sal zijn een vrome man,
Oft gh’lijck op den Lyban
De Cederboomen groeyen.
End’ d’ edele plantzoenen,
Ghepoot’t op s’ Heeren werf,
Staen op ons’ Godes erf,
Schoon bloeyen end’ vergroenen.

8. End’ sullen vruchten draghen,
Jae oock als sy sijn oudt:
End’ met Godts gunst bedouwt,
Friss blyven t’ eew’ghen daghen.
Om vrolijck te verkonden,
Dat Godt is vroom end’ recht:
Mijn rotz die voor my vecht,
Is sonder smet bevonden.