De Xciiij. Psalm.

1. O Eewich Godt, o Godt der wraken,
Rechtveerdich richter aller saecken,
Com doch eens claerlijck ten verschijn.
Die du van: dynen hooghen throon,
De werelt richt’st betael den loon,
Den lieden die hooveerdich zijn.

2. Hoe langh’ salt den godd’loosen menschen
Ghedyen alles nae hun wenschen?
Hoe langh’ salt hert’ hun zijn verheugt?
Sy spreken uyt een hooghen moet,
Sijnd’ opgheblasen end’ verwoet
End’ dryven boosheyt met een vreugt.

3. Sie, hoe sy dijn volck deerlijck plaghen,
Dijn erve wordt van hun gheslaghen,
End’ lijdt een swaren overdaet.
Sy moorden end’ doen grooten last,
Den weed’wen, wees’ end’ vremden gast,
End’ dencken noch in haer hert’ quaet:

4. De Heer en siet niet op ons wercken,
Godt Jacobs can dit al niet mercken:
Want wy zijn schalck end’ seer behendt.
Merckt doch ghy volck vol onverstants,
Die geckste des gheheelen landts,
Hoe langhe sult ghy zijn verblendt?

5. De ghene die self plant de ooren,
Soud’ hy niet hebben macht om hooren?
Die s’ menschen oogh’ heeft opghedaen,
En soudd’ hy self niet kunnen sien?
Die d’ Heydens straft, end’ leert de lie’n,
Soud’ hy gheen acht self daer op slaen?

6. De Heere kendt der lie’n ghedachten
Dat sy niet anders zijn te achten,
Dan ydelheyt voos ende licht.
Welsalich is die van dy leert
Heer, ende door dijn straff bekeert,
Wt dyner wet neemt zijn bericht.

7. Op dat hy all’ still’ end’ verduldich,
In ancxt end’ lyden menichfuldich,
Van Godt verwachte troost end’ rust.
Dewyl’ dat den godd’loosen wort,
De kuyl ghemaeckt daer hy inn’ stort,
Tot rechten loon van zijn wellust.

8. Godt sal zijn volck doch niet verstooten,
Noch syner hulp’ zijn erv’ ontblooten:
Maer hy sal brenghen inden schijn,
Ghericht end’ oordeel op de baen:
Soo dat nae hem vry sullen gaen,
All’ die oprecht van herten zijn.

9. Waer is hy doch die sick sal stellen,
Teghen de boosen die my quellen,
End’ helpen my in mynen noot?
Hadd’ my de Heere niet ontsett,
End’ myne vyanden belett:
Ick waer’ al overlanghe doot.

10. Daer ick vermeynde dat mijn voeten
In’t lyden hadden sneven moeten,
Dijn goetheyt heeft my vast ghestaeckt.
In mijn bekommernissen swaer,
End’ veel ghepeynsen wanckelbaer,
Heeft my dijn troost het hert’ vermaeckt.

11. Sal met dy Heer ghemeynschap pleghen,
De boose stoel der valsche weghen?
End’ die voor recht, sijn moetwil doet?
Int heymlijck rotten sy te gaer,
Entteghen der gherechten schaer,
End’ storten het onschuldich bloet.

12. Maer God salm’ in zijn schutting houwen
Hy is mijn hop’ end’ mijn vertrouwen,
Hy sal hun gheven haren loon.
Hy sals’ in haer erg’ doen vergaen:
De Heer ons’ Godt sals’ al verslaen,
Wt synen hooghen richters throon.