De Cij. Psalm.

1. Aenhoor o Heer mijn ghebeden:
Laet mijn clacht van hier beneden,
Opwaerts styghen tot voor dy.
End’ berg’dy doch niet van my
In benautheyt: maer wil hooren
Mijn ghebet: end’ neyg dijn ooren,
Tot mijn schreyen, wil dy hasten
End’ my helpen uyt dees’ lasten.

2. Want mijn daghen sijn verswonden,
Als een roock in corter stonden,
Mijn ghebeent’ schier afgheteirt,
Brandt ghelijck een heeten heirt.
Soo dat my het herte braeyet,
Als een gras dorr’ afghemaeyet,
Om dat ick schier heb vergheten:
Van druck end’ rouw’ mijn broot t’ eten.

3. Ick leyd’ een soo treurich leven,
Dat vel end’ been t’ samen kleven,
Dies ick jammerlijcken sucht’,
Ende huyle met gherucht.
Ick treur’ ende steen’ van pynen,
Als een roerdomp der woestynen:
End’ gh’lijckmen des nachts hoort d’ uylen,
In een woudt onlustich huylen.

4. Ick en doe niet dan steed’s waken,
Als een musch die op de daken,
Haer van hare gaeyken speent,
d’ Welck sy claeghelijck beweent.
Ick word’ met schimp alle daghen,
Van mijn vyanden bedraghen.
Ende die nae mijn doot rasen:
Vloecken my, seer opgheblasen.

5. Om dat ick in ste’ van broode,
Spyse my met asschen snoode,
End’ met tranen alleganck,
Treurich vermengh’ mynen dranck.
Om dijn tor’n end’ onghenade,
Want du my, tot meerder schade,
Hebst te voren hoogh’ verheven:
Om te swaerder te doen sneven.

6. Myne daghen siet m’afnemen,
Als den schijn van eener schemen:
Ick droogh’ uyt, als t’ dorre gras,
Datmen sweelt op eenen tas.
Maer du Heer salt eewich blyven,
End’ dijn heuchnis sal beklyven:
Van gheslachten tot gheslachten,
Salmen dynen naem groot achten.

7. Dat sal dy Heer veroorsaken,
Dat du dy noch op salt maken,
End’ ontfermen dyner stadt
Syon, welck is dyne schadt.
De tijdt van dy voorghenomen,
Des ontfermens is doch komen:
Heer de dach is al verschenen,
Laet ons doch niet langher stenen.

8. Want dijn dienaers yvrich weenen,
End’ sijn lustich nae haer steenen,
Met midtlyden siende t’ gruys,
End’ de scherven van dijn huys.
Alle heydens sullen vruchten
s’ Heeren naem, hoogh’ te beduchten:
Ende coninghen op eerden,
Houden dynen roem in weerden.

9. Want God, Syon gantz vervallen:
Weder opbouw’t met haer wallen:
End’ brengt van nieus aen in’t licht,
Sijn schoon heerlijck aenghesicht.
Hy siet aen met goet behaghen,
Der eersamen droevich claghen:
End’ heeft niet veracht de bede,
Die zijn volck bedruckt hem dede

10. Dit sal werden opgheschreven,
Voor die naer ons sullen leven:
Op dat t’ werck van sulcker cracht
Altijts werde wel bedacht.
Diemen sach als doode slapen,
End’ zijn gh’lijck van nieuws gheschapen,
Sullen s’ Heeren naem hoogh’ prysen,
End’ haer kinders onderwysen.

11. Men sal sijn ghenade loven,
Dat de Heere van daer boven,
Heeft uyt synen tempel hoog’,
Nederwaerts ghewend’t sijn oogh’.
End’ uyt d’ hemelsche ghebouwen
Den eerdbodem willen schouwen.
Om’t ghevanghen volck te slaken,
End’ de dooden los te maken.

12. Op dat elck in Syon eere,
End’ hoogh pryse God de Heere:
Datmen oock met luyder stemm’
Hem lov’ in Jerusalem.
Als de volcken ende scharen,
Sick aldaer sullen vergaren:
Ende vorsten t’ alle weghen
Comen, om hem dienst te pleghen.

13. t’ Halve weeg’, als wy sulcks wachten,
Slaet God neder myne crachten,
Ende myne daghen kort.
Dies ick mijn ghebeden stort,
Laet my segg’ ick, niet gheslaghen
Werden op d’ helft van mijn daghen:
Want du blijfst t’ allen gheslachten,
Dies wil doch den tijt verwachten.

14. Du hebst voortijts uyt den gronde,
d’ Eerd’ gheschapen heel int ronde,
d’ Hemels zijn t’ werck dyner handt:
Du behouts’ in haren standt.
Doch sy sullen all’ verderven,
Maer du blijfst steed’s sonder sterven,
Sy vergaen als oude kleeren,
Diemen siet tot niet verkeeren,

15. Want du salt als van een laken,
Haer ghedaent’ heel anders maken.
End’ sy sullen heel vergaen,
Om te worden van niews aen.
Maer du God seer hooch ghepresen,
Blijfst ghestadigh in een wesen
End’ dijn jaren ongheschendet,
Worden nemmermeer gheendet.

16. Daerom saltu dyner knechten,
End’ haer’ kind’ren staet soo rechten,
Dat sy seker staen end’ vast,
End’ bevrijdt van sorgh’ end’ last.
End’ het saet dijnr’ uytvercoren,
Sal dijn handt soo vaste schoren,
Dat niet teghenstaend’ haer treuren,
Haere stamm’ voor dy sal deuren.