De Ciij. Psalm.

1. Loof’ Godt mijn siel uyt alle dyne crachten,
Mijns herten gront end’ innighe ghedachten
Looft synen Naem seer heylich boven al,
Mijn siel prys’ Godt den Heere der genaden,
Vergeet doch niet die grootheyt der weldaden,
Die du van hem ontfang’st sonder ghetal.

2. Die dy schelt quijt al dyne boose sonden.
Verbindt end’ heel’t dijn zeeren ende wonden
End’ help’t dy steed’s uyt alle sieckt’ end’ noot.
Van hell’ end’ doot lost dijn ellendich leven:
Met liefd’ end’ gunst heeft hy dy heel omgheven,
End’ gantz omringt met syner mildtheyt groot.

3. Die dynen mondt met goederen versadight,
End’ dyne jeught met nieuwen tijdt beg’nadight
Ghelijck m’een Aer’nt zijn ved’ren ruynen siet.
Hy is de Heer die zijn gherechticheden
Ghestadich pleegt, end’ doet hen recht end’ reden
Die mits ghewelt in druck zijn end’ verdriet.

4. t’ Heeft hem ghelieft zijn weghen t’ openbaren
Mosi sijn knecht, end’ schijnlijck te verclaren
Sijn wercken groot den volck van Israel.
Voorwaer de Heer is uytermaten goedigh,
Bermhertich, mildt, end’ wonderlijc lancmoedigh
Lancksaem tot toor’n, end’ tot ontfermen snel:

5. Want zijn gekijf end’ straff’ is niet ghestadich
Om eewelijck te blyven onghenadich,
Oft onse sond’ op’t scherpste gaey te slaen,
Hy’n wilt ons niet so dicmael als wy dwalen,
Naer ons’ misdaet oft naer verdienst’ betalen,
Noch gelden we’er naer t’ quaedt van ons begaen.

6. Maer also hoog’ als d’ hemels boven d’ eerde,
Verheven staen, van sulcker hoogd’ end’ weerde,
Blijckt zijn ghenaed’ aen elck die hem ontsiet.
So wijt als Oost van Westen is verscheyden,
Soo verr’ werpt hy ons’ wederspannicheyden
Van hem: end’ treedt met ons int oordeel niet.

7. Ghelijck zijns kindts ontfermt een trouwe Vader,
Alsoo ontfermt Godt onser allegader,
Die met ontsicht hem gheven synen lof.
Want hy wel weet van waer de mensch’ is comen
End’ hem ghedenckt, dat wy zijn all’ ghenomen
Van eerd’ end’ slijck, end’ zijn maer enckel stof.

8. Als hoy end’ gras zijn alle s’ menschen dagen,
Hy bloey’t ghelijck een bloem, schoon opgeslagen
Opt groene velt, die lustich staet en bloeyt:
Maer als de wint daer over comt te waeyen
Verdwijnt sy stracx met loof, steel, ende blaeyen:
Datm’ oock de plaets’ niet weet daers’ heeft ghegroeyt.

9. Maer Godts genaed’ is eewich t’ allen tyden:
Soo wie hem vreest end’ leert die sonde myden.
Gods g’rechticheyt aen zijn kindts kind’ren kleeft,
Die zijn verbont van herten wil betrachten,
End’ zijn ghebot steed’s houden in gedachten
Alsoo dat hy ghehoorsaem daer nae leeft.

10. Godt heeft zijn throon in d’ hemel’n hoogh verheven:
All’ heerschappy’ moet sick ghedienstigh geven,
Onder zijn rijck, end’ buyghen onder hem.
Daerom looft Godt zijn engelen seer crachtich,
Die ghy voldoet zijn heylig’ woordt almachtich:
Soo stracx als ghy vernemet syne stemm’.

11. Laet prysen Godt all’ syne sterck’ heyrcrachten
Die seer getrouw’ hem op den dienst staen wachten
End’ stracx met vlijt uytrichten zijn ghebot.
Laet loven Godt zijn wercken all’ die blijcken
Op elcke plaets’ in alle Coninckrijcken.
End’ du mijn siel loof’ dijn Heer, dynen Godt.