De Ciiij. Psalm.

1. Waeck op mijn siel, segh lof end’ prijs den Heer,
O Heer mijn Godt, du bist uytnemend’ seer
Hooch ende groot, du bist door dijn vermogen
Met lof end’ roem end’ heerlijckheyt omtoghen.
Die du met licht end’ claerheyt wijt end’ breet,
Als met een rock oft mantel bist becleedt,
End’ hebst dy selfs den hemel uyt gherecket,
Tot een gordyn die dyne woningh’ decket.

2. Die du t’ ghewelft van dyne sael vermuerst
Met wat’ren diep, die du de wolcken stuerst
Met dynen wint, als eenen snellen waghen,
End’ laetst dy voorts op des wints vleughels draghen.
Die du dy maeckst van winden scherp end’ snel
Boden die reedt verwachten dijn bevel:
Van vlammen vyers dijn Dienaers ende knechten,
Om dijn ghebot wel trouw’lijck uyt te rechten

3. Du heb’st den kloot des eertrijcks schoon end’ rondt,
Wel vast ghesett op synen rechten grondt,
Op dat hy niet en hell’ aen eener syden,
Oft wanckelbaer ontwijcke t’ eew’ghen tyden.
Wel voortijts heeft den afgrondt wijt gestrect
In’t lanck end’ breedt hem als een cleedt bedect,
Doe wat’ren hoog’ end’ diep niet om te gronden,
Verr’ over t’ sop der hooghe berghen stonden.

4. Maer corts daer naer op dijn straff’ end’ bevel
Sijn sy van daer ghevloden machtich snel:
End’ op het grof end’ seer verschrick’lijck spreken
Dijns donders, Heer, sijns’ al te saem gheweken.
Doe heeft t’ gebergt’ het hooft eerst opgehaelt
End’ leeghten zijn ten gronde ne’er ghedaelt:
Want elck sick heeft seer ordentlijck begheven
In syne plaets’ hem van dy voorgheschreven.

5. Du hebst de zee met palen ende wet,
Die sy niet kan te buyten gaen, besett,
Soo dat voortaen haer golven ende baren,
Op t’ drooghe landt niet meer en kunnen varen.
Du drijfst ooc voorts der watervloeden hoop,
Elck in zijn tocht end’ in zijn rechten loop:
Daer sy dan voorts tusschen t’ ghebergte blyven,
End’ haren stroom met soete ruyssching’ dryven.

6. t’ Gediert’ op’t veldt met kudden onversaeft
Loopt aldaer toe, end’ word’t van dorst ghelaeft:
Wout Esels oock met swaren dorst belaeyen
Komen hun daer met water koel verfraeyen.
Hier woonen voorts de vogh’len groot end’ kleyn,
End’ vlieghen steed’s omtrent de beecxkens reyn,
Aldaer sy sick op groene tacxkens rusten,
End’ met haer stemm’ end’ soeten sanck verlusten.

7. Wt dynen throon maeckstu t’ ghebergte nat,
Mits du schick’st dauw’ end’ regen uyt dijn schat:
Daer deur de vrucht dijn menigher weldaden
Het eertrijck gantz ten vollen comt versaden.
Du doest voor t’ vee hoy groepen ende gras,
End’ t’ groene cruyt des menschen dienst te pas,
Om uyt den schoot des aertrijcks voort te gheven
Spys’ ende dranck, die hen behoudt in’t leven.

8. Den soeten wijn om s’ menschen moet met vreught,
End’ d’ oly saecht om d’ aensicht met nieuw’ jeugt,
End’ t’ broot om t’ hert’ met nieuw’ cracht te verquicken,
Wilstu den mensch’ uyt s’ aerdrijcx boesem schicken.
De boomen groen zijn met hun sap versaedt
End’ schieten op, midts dijn gunst end’ weldaet,
Op den Liban, de Ced’ren hoogh’ verheven,
Hebstu gheplant end’ wasdom willen gheven.

9. De vogh’len kleyn hebben ghelijcker handt
Haer leghers daer end’ nestkens fijn gheplant,
Den Oyver comt sick oock aldaer ghewennen,
Die aerdich bouwt zijn huys op hooghe dennen.
Op bergen hoog’ gaen loopen steed’s beducht
De Herten snel end’ Hinden inde vlucht:
De rotsen steyl met hare diepe holen,
Sijn den konijns ghegunt om in te dolen.

10. Du hebst o Heer gemaeck’t de schoone Maen,
Die d’ onderscheyt der tyden ons wijst aen,
De clare Son’ heeft dijn handt oock gheschapen
Die s’ morgens weet, waer sy gaet t’ savonts slapen.
De duysterniss’ verspreystu mits dijn macht,
Door all’ de locht: dan wort het doncker nacht,
Alsdan bestaen verscheyde wilde dieren
Van’t bosch op’t velt te rennen end’ te tieren.

11. De Leewkens fel met een seer groot geraes
Treden dan voort end’ brullen naer haer aes.
Sy briesschen vry tot Godt schrick’lijcker wyse,
Op dat hy hun bereyden will’ haer spyse.
Maer als de Sonn’ we’er op begint te staen,
Soo moeten zy met kudden henen gaen:
End’ all’ ghelijck vertrecken in haer kuylen
Daer sy des daegs voort rusten ende schuylen.

12. Dan gaet de mensch’ die s’ nachts heeft wel gherust,
Wed’rom van huys op t’ werck daer’t hem gelust:
End’ maeckt hem vry tot opden avont late,
Op synen bouw oft handtwerck na zijn state.
Och hoe groot zijn dijn wercken allerhand’
Sonder ghetal, hoe heeft doch dyne handt,
Alles ghemaeckt met wijsheyt niet om dencken?
d’ Eertrijck is vol van alle dijn gheschencken.

13. Aengaende voorts de zee groot ende breedt,
Wie konde doch verclaren met bescheedt,
Al dat ghewoel der dieren die daer dryven,
Groot ende kleen, oft haer ghetal beschryven?
Beneven oock dat schepen byster groot
Konnen daer op vry seylen sonder noot:
Soo hebstu noch den walvisch toegherustet,
Die daer in swemt, end’ sick in’t ruym verlustet.

14. Doch alles Heer, ja alles wat daer sy,
Siet op met ancxt end’ wacht alleen op dy:
Op dat du hun uytreyckest sonder myden,
Elck synen cost tot recht bequame tyden.
Soo du t’ hun geefst, sy nemen’t terstont aen,
End’ als dijn handt is eenmael opghedaen,
Men merckt wel haest dat sy sick all’ versaden
Met overvloet van alle dijn weldaden.

15. Maer soo du slechts dijn aenschijn houdst bedeckt,
Soo werden sy verslaghen end’ verschreckt.
Soo du hun geest onttreckest, sonder herden,
Sy moeten stracx versterven end’ stof werden.
End’ so du we’er dijn gheest uyt latest gaen
Soo werden sy herschapen van nieuws aen.
End’ alsoo wort het aertrijck onbewoghen,
Met nieuw ghelaet van dy we’er overtoghen.

16. Nu dan wel aen, dat Godes heerlijckheyt
Werd’ groot gemaeckt end’ duer’ in eeuwicheyt.
De Heer wil oock zijn werck in sulcker voeghen
Aensien, dat hy daerin vind’ goet ghenoeghen.
Welc, als hy slechts het aertrijc eens beschowt
Maeckt het terstont verschrickt end’ seer benowt.
End’ wen hy maer t’ gebergt’ eens aen wilt raecken,
Men siet het stracx een rooc van vreese maecken.

17. Den selven Heer, wil ick mijn leven lanck,
Lof ende prijs ghewaghen met ghesanck:
Ja mijn Godt sal, soo langh’ ick blyv’ in’t leven,
Met Psalmen soet, van my zijn hoogh’ verheven.
Ick wensch’ alleen dat mijn lofsinghen vry,
Hem liefghetal end’ aenghename sy:
Soo wil ick my voorwaer tot alle tyden,
In mynen Heer end’ Godt te recht’ verblyden.

18. Maer t’ god’loos volck end’ wat noch booses broeyt,
Moet t’ eenemael uyt d’ eertrijck zijn gheroeyt:
Dat haerder gheen en werde meer bevonden.
O du mijn siel’ loof’ Godt tot allen stonden.