De Cvij. Psalm.

1. Looft end’ prijst God ghenadich,
Want syne goedicheyt:
Is groot end’ duert gestadich.
Van nu in eewicheyt.
Sulcx moghen seggen bly’,
All’ die God uyt ghenaden
Ghemaect heeft los end’ vry,
Van ancxt end’ boose schaden.

2. Die hy uyt all’ ghevesten,
Mit wonderbaere macht,
Van Oosten end’ van Westen,
Suydt end’ Noort heeft ghebracht.
Doe sy verd’ uyt de weeg
In wildernisse dwaelden:
End’ vonden stap noch steeg:
Maer alle steden faelden.

3. Oock die schier zijn besweken,
Wt dorst end’ honghers noot,
End’ in benauwtheyt steken,
Cranck zijnde totter doot.
Alss’ in sulck ongheluck,
Tot God den Heere schreyen,
Hy comts’ uyt haren druck
In voorspoet vrolijck ley’en.

4. Hy laetse wed’rom treden,
Op de bekende baen:
End’ tot bewoonde steden,
Brengtse van stonden aen.
Dan loven sy met vreugt,
Den Heer om sijn ghenaden:
End’ roemen seer verheugt
Den volcken sijn grootdaden.

5. Als dat hy laeft het herte,
Dat van dorst was versmacht:
End’ neemt wech, s’ honghers smerte,
Met spys’ end’ nieuwe cracht.
Die duyster inden stock,
Bevaen met s’ doodes banden,
Sijn vast in eenen block,
Gheboeyet voet’ end’ handen.

6. Om dat sy Gods woort weerdich,
Hielen in spot end’ smaet:
End’ van ghemoet hooveerdich,
Verstieten synen raet.
Als nu haer droef ghemoet,
Ghestraft met vele plaghen,
In sulcken teghenspoet,
Is hulp’loos ne’er gheslaghen.

7. End’ sy tot God den Heere,
Droef schreyen in aenstoot,
Hy helpts’ uyt haer’ hert seere:
End’ vrijdts’ uyt ancxt end’ noot.
Hy brengts’ uyt t’ duyster kot,
Daers’ inne zijn gheseten,
Van armoey schier verrot:
End’ breeck’t haer bandt end’ keten:

8. Dies sy voorts sijn ghenaden,
Steed’s voeren inden mondt,
End’ groote wonderdaden,
Den menschen maken kondt.
Die poorten van metael,
Wt d’ hencxsels kan verrucken:
End’ grendels sterck kan stael,
End’ yser breeckt in stucken.

9. Die dwaes end’ onghebonden,
God’ wederspannigh zijn,
End’ vallen om haer sonden,
In cranckheyt ende pijn.
Soo dat van spys’ end’ dranck
Verleedt, hun walgt de maghe.
End’ zijn ter doot toe cranck,
Van sucht end’ boose plaghe.

10. Soo sy dan tot Godt schreyen
Met een ootmoedich hert’,
Hy comt sonder verbeyen,
End’ helpts’ uyt ancxt end’ smert.
Hy schickt hun opperstondt,
Het woort syner ghenaden,
End’ maecktse we’er ghesondt,
End’ vry van alle schaden.

11. Dan loven sy den Heere,
End’ zijn ghenade goet:
Sy maken ruchtbaer seere,
De deugt die hy hun doet.
Sy schencken loff end’ danck,
In ste’ van offerhanden,
Vertellend’ in haer’ sanck,
Het werck van synen handen.

12. De ghene die in schepen
Te water doen haer vaert,
End’ hebben aenghegrepen,
Haer handel ter zeewaert.
Die moghen vry aldaer
Des Heeren daden mercken:
End’ op het water claer
Aensien zijn wonderwercken.

13. Want als hy t’ woort wil spreken,
Hy doet van stonden aen
Storm ende wint opsteken,
End’ baren om hoogh’ slaen.
Dan klimmens’ inde locht,
Dan wordens’ ind’ afgronden,
Met een baer we’er ghebrocht,
Haer gheest is schier verswonden.

14. De moet is hun ghesoncken:
t’ Hooft suyselt ende draeyt,
Als een die vol end’ droncken
t’ Verstandt heeft heel verwaeyt.
Dan roepen sy God aen,
Met een ootmoedich herte:
Die verlosts’ alsoo saen,
Van haeren druck end’ smerte.

15. De storm end’ all’ onweder,
Wort stracx van hem ghestilt:
Met een woort legt hy neder
De baren stuer end’ wilt.
Dies wort haer hert’ verblijdt,
Van Godes goede gaven,
Die t’ schip van storm bevrijdt,
Brengt in behouden haven.

16. Dan hoort mense verhalen
Godts goetheyt openbaer,
End’ allen mensch afmalen,
Sijn wonderwercken claer.
Hy wort van hun vermelt,
By groote volcker scharen:
End’ syne lof vertelt,
Daer d’ oude lie’n vergaren.

17. Die stracx verkeert rivieren,
In een dorr’ end’ woest landt,
End’ waters doet vertieren
In een onvruchtbaer sandt.
Van een vruchtbaren grondt,
Maeckt soutt’ end’ dorre heyden,
Om der inwoonders sond’,
End’ t’ leven dat sy leyden.

18. Daer teghen de woestynen,
Met watervloeden vocht:
End’ met schoon claer fonteynen,
Het dorre sandt verlocht.
Daer hy dan woonen doet,
Deghen’ die hongher leden:
Die daer met blyden moet,
Opbouwen schoone steden.

19. Besaeyen oock den acker
End’ planten onbeducht
Den Wijnstock, die seer wacker
Brengt jaerlijck syne vrucht.
God seghent all’ haer werck,
End’ gheeft een goey ghedyen:
Haer vee ghesondt end’ sterck
Neemt toe aen alle syen.

20. Doch worden daernae minder,
End’ comen schier te niet
Door kommer ende hinder,
End’ velerley verdriet.
Want God stort’t schand’ end’ smaet,
Op vorsten ende Heeren,
Die hy verr’ uyt de straet,
Int wilde, doet verkeeren.

21. Maer hy verheft den ermen,
Wt kommer end’ ellendt:
End’ doet sijn saet wel termen,
Als een kudd’ sonder end’.
Den vromen die dit sien,
Sal t’ hert van vreugden kloppen:
Maer goddeloose lie’n,
Sullen den mont toestoppen.

22. Die wijs is end’ kloecksinnich,
Sal dit vry gaede slaen,
End’ met ghedachten innich,
Gods goedicheyt verstaen.